OSO. Tijdschrift voor Surinaamse taalkunde, letterkunde en geschiedenis. Jaargang 15

[p. 231]

Berichten en Commentaar

In de vorige Oso besprak Paul Eersteling de door Wim Hoogbergen geredigeerde bundel Born out of Resistance; On Caribbean Cultural Creativity. Het is ongetwijfeld een opgave om alle bijdragen aan de bundel nauwkeurig te lezen. Toch is het mijns inziens raadzaam om in ieder geval de artikelen goed te lezen, die je als recensent in de bespreking ter sprake brengt.

Eersteling stelt: ‘Eckkrammer en Broek behandelen in hun artikelen het Papiamentu. De meeste artikelen over de Caraïbische literatuur laat zien dat er in die literatuur sprake is van verzet legen de Europese hegemonie (Gyssels, Rumpg, Graf, Dumontet). Alleen Broek meent dat zelfs een oppervlakkige bestudering van de Caraïbische literatuur niet tot de conclusie kan leiden dat deze literatuur over verzet handelt.’

Ten eerste: mijn bijdrage behandelt niet de Papiamentstalige literatuur, maar de constituenten van literaire communicatie. Er zijn naast verwijzingen naar de Engels-, Frans-, Spaans- en Nederlandstalige Caraïbische literatuur enkele verwijzingen naar de Papiamentstalige literatuur om mijn betoog te ondersteunen.

Ten tweede: ik beweer reeds in de eerste alinea van mijn bijdrage precies het tegenovergestelde van wat Eersteling meent te moeten zeggen. ‘Even a superficial reading in Caribbean literature cannot be result in the impression that this literature is indeed preoccupied with “resistance”, so rejects or defies abuse and unwarranted forms of dependence. One way or another, Caribbean literary texts and those texts that put into words the Caribbean author's “concepts of literature” - especially those from the twentieth century - criticize Western hegemony and its destructive consequences.’

Waarin ik verschil met anderen die over ‘verzet’ in de Caraïbische literatuur schreven, is de mate waarin ik dit verzet een succesvolle uitwerking toeschrijf. De post-koloniale literaturen zouden de westerse literatuur, literatuurkritiek en -studie op hun grondvesten hebben doen wankelen. Aan de hand van een lange reeks voorbeelden en retorische vragen meen ik te hebben duidelijk gemaakt, dat dit niet het geval is.

Aart G. Broek

Twintig jaar beeldende kunst in Suriname

Nog net geen overzichtstentoonstelling, maar wel de eerste grote tentoonstelling over het onderwerp. ‘Twintig jaar beeldende kunst in Suriname’ toont werken van twintig beeldend kunstenaars, die in de periode van 1975 tot 1995 in Suriname woonden en werkten. De tentoonstelling is eerst in het Surinaams Museum in Fort Zeelandia te zien geweest en trok daar een record aantal bezoekers. Chandra Binnendijk en Paul Faber selecteerden de daar tentoongestelde werken. Rudi Fuchs en Maarten Berteu (Stedelijk Museum Amsterdam) hebben de tentoonstelling in maart van dit jaar in Fort Zeelandia bezocht en er nog enige werken aan toegevoegd, zodat nu in het Stedelijk Museum 120 werken te zien zijn van een zeer gevarieerde groep kunstenaars. Vanaf 15 december.

Vijftig jaar Surinaams Museum

In Suriname wordt begin volgend jaar gevierd, dat het Surinaams Museum vijftig jaar bestaat. Het Museum heeft speciale activiteiten voor die gelegenheid in petto. Wie hiervoor belangstelling heeft, bijvoorbeeld vanwege een voorgenomen bezoek aan Suriname, kan informatie verkrijgen bij de Nederlandse afdeling van de Vereniging van Vrienden van Surinaamse Musea: de heer Hugo Enser, telefoon en fax: [phone]. De heer Enser zal u ook graag informeren over het werk van de Vereniging van Vrienden van Surinaamse Musea en over de mogelijkheid (en de extra's) van een lidmaatschap.