Opwaartsche Wegen. Jaargang 18

[p. 162]

Muus Jacobse
De jongen

Terwijl hij turend achterover ligt
Vang ik zijn blik: zijn wij nog kameraden,
Jongen van mij? Als strakgespannen draden
Trekken zijn lippen smal en trillend dicht.

Ik weet: naardat zij vaker overtraden
Worden zijn ogen grijzer, zijn gezicht
Zal harden, koeler staan na elk gericht,
Zijn mond zal geen geheimen meer verraden.

Eens zal hij denken: 'k moet een masker dragen,
Want wat mijn ogen in de verte zagen
Is iets wat vader toch niet vatten kan -

En ik: hoe kort was mij het kind een makker,
Hij werd al man - straks kust een vrouw hem wakker
En vindt het kind weer in hem, kind en man.

[p. 163]

Muus Jacobse
De dichter

Achter zijn kamerraam wuiven de takken -:
‘Wrevel dat ik hier weer mijn tijd verslijt,
Verkeer je eensklaps in genegenheid?’
Hij denkt: ‘Gevangenen in hun barakken
Hebben het trotse recht van die men mijdt:
Naar schuwe huldiging te mogen snakken -
Roemt dan, o dichters, in uw boevenpakken
Om u te wreken voor uw eenzaamheid!’

Maar soms ook, bang dat 't leven hem voorbijgaat
- Wat kan het baten dat de droom hem vrijstaat,
Moet hij ontberen wat er werklijk is? -
Weet hij niet wat hij voor zijn hart moet wensen
En of een leven als van and're mensen
Dieper vervulling is of diepst gemis.

[p. 164]

Muus Jacobse
De dokter

Had hij nooit walging van een anders wonden?
Misschien, maar altijd weer werd zijn gemoed
Vervuld van deernis om het willoos bloed
En handen die zichzelf niet helpen konden.

Toch, wie hem later, weer hersteld, ontmoet,
Ontwijkt hem liefst: vriend die te veel doorgrondde,
Bij wie men zwijgend zijn genezen zonden
Als met chantagerekeningen boet...

Want wie gezond zijn willen niet meer weten
Van hen die ziek zijn: hij moet veel vergeten
Om zich in stilte ter herinneren,

Om achter de beschaamden en benauwden
Enkel het kind te zien dat hem vertrouwde, -
Vader van grootgeworden kinderen.