Opwaartsche Wegen. Jaargang 18

[p. 110]

[Gedichten van Albert Redeker]

Albert Redeker
Hernieuwing

In deze landen kan hij zich verloren wanen:
met strakke lijnen sluiten smalle horizonten
de gladde vlakten in, en wolkenmastodonten
glijden statig langs hun eeuwenoude banen.

Hij kan hier groot en durend onbekommerd leven:
de vlakte is een eeuwige vriendin, haar meren
zijn diepe vrouwenogen, glanzend, en bezweren
hart en ziel die momentaan soms tegenstreven

als vogelzwermen naar de oude streken reizen
die hij met een vergramd gemoed eens had verlaten;
en in de herinnering verschijnt dan soms, te laat, een
smal en dierbaar aangezicht, waarin de grijze

ogen oud en rustig naar hun breken leven.
Hun breken......; vogelzwermen en gelaat verdwijnen,
de vlakte blijft, omarmt hem met haar warme lijnen
en laat hem nimmer los: haar vreemde geuren zweven

dag en nacht in duizend stromen door zijn dromen.
Dit rijk, waarover onberekenbare winden
soms nevelfloersen spreiden, zal zijn lijf ontbinden:
de koele nevels komen vaak als doodsfantomen

stipt en onweerstaanbaar om zijn lichaam zweven.
't Verleden - eindeloze kwelling - is gestorven;
Zij hebben samen hier een nieuw geluk verworven
dat moeder, vrouw en mensdom hem niet konden geven.

[p. 111]

Albert Redeker
De blinde

Slechts als in warme roes haar felle handen
de orgelklanken door 't gewelf doen stromen
is alle schuwheid aan haar wezen vreemd
en gaat het vuur van binnen anders branden.
Ze is dan onaantastbaar in haar dromen
als zij 't heelal in beide handen neemt

en klankenkoepels om verlossing smeken:
- een donker trillen van verborgen lijden -,
en slechts het orgelpunt onthult haar leed.
Ze speelt tot 't lied in onmacht schijnt te breken,
peinst nog wat voor zich heen met een bevrijde
serene glimlach waarvan niemand weet,

en treedt dan bleek weer in het angstig leven
van overal vermoede hinderlagen
en angstgestalten, sluipend door haar geest,
die nimmer duurzaam worden uitgedreven.
Het is een reeks van wank'le doffe dagen
waarin ze afwezig tastend braille leest,

onhandig door de kamer schuift als vage,
vergeten schim, bevreesd voor onze woorden,
meest achteraf blijft in een stille hoek,
waar zij gelaten wacht in eind'loos trage
verdoving op de duizel der accoorden,
en blijft, voor ieder, een gesloten boek.

[p. 112]

Albert Redeker
Avondlijke thuiskomst

Alweer een harde bange droom
vergleden in een somb're urenrij:
een dag van slent'ren door de zoom
die wanhoop scheidt van kille razernij.

De bakens zijn reeds lang verzet,
er is geen hoop meer op een nieuw getij,
hij heeft slechts 't vege lijf gered
waarin een ziel, ontwend aan hovaardij,

een langzaam stervend leven leidt.
Hij schuift de dag door in een lome tred:
het eindpunt is de eenzaamheid
die wordt geleden in het strakke bed

waar op het eind zijn laatste zucht
de lange weg van alle geest zal gaan.
Hij maakt geen nodeloos gerucht:
zijn leven is een luisterloos bestaan

van doelloos dwalen zonder eind;
de enige vertrouwde is de straat
en 't enig richtpunt vast omlijnd
de deur waardoor hij dagelijks binnengaat.