Opwaartsche Wegen. Jaargang 18

[p. 88]

[Gedichten van Muus Jacobse]

Muus Jacobse
De mismaakte

Hij zit tussen de kussens als een blok,
Met zijn verlamde benen in een deken.
't Leven is uit zijn leden heengeweken
Naar de wanstaltig-dorre wortelstok.

Voelde hij onze stille wrevel steken,
Toen hij het hoofd neerboog en met een schok
Ons oog naar 't glanzen zijner haren trok,
Zoals zij donker langs zijn voorhoofd streken?

God wil met hem ons trotse hart genezen
Om weer deemoedig als een kind te wezen,
Dat soms een kever uit zijn bloemen tilt,
Een schadelijk insekt, om het te doden,
Maar zet het weer voorzichtig op een zode,
Omdat er zon viel op zijn donker schild.

[p. 89]

Muus Jacobse
Het bezoek

Zijn ‘ga je mee?’ heeft achteloos geleken,
Maar brengt toch spanning in mijn schreden en
Voor ik mij klaar bewust word waar ik ben
Hoor ik de sleutel in het deurslot steken.

Terwijl ik mij aan de gedachte wen
Dat hij hier thuis is (alles wordt een teken
In deze gang), hoor ik hem verder spreken
En weet ik plots dat ik hem nog niet ken.

Hij gaat mij voor, hij blijft de joviale,
Tot aan de laatste deur. Zie ik hem dralen?
Wat zal ik weten als die opengaat?
Wie zou de kamers van zijn hart bewonen?
Een meisjesdroom? een moeder? een matrone?:
‘Mijn vrouw’, zegt hij, alsof hij zich verraadt.

[p. 90]

Muus Jacobse
Beatus ille

Ik denk soms: wanneer mij geen drift meer schond,
Maar het mij was vergund, ver van 't benauwend
Jachten der steden, rustig en vertrouwend
Te groeien als een boom in eigen grond, -

Wanneer ik, als een boer mijn land bebouwend,
Niet meer zou staren naar de horizont,
Maar in een huis, waar mij geboorte bond,
't Verlangen van mijn hart vervuld aanschouwen, -

Zou ik dan veilig zijn...? Zou er dan niet
Een zoon zijn die mij voor de stad verliet?
Zou ik niet 's avonds moeizaam zitten schrijven
Met in mijn oren gonzend hoe hij vraagt:
‘Geef mij mijn erfdeel’, altijd opgejaagd
Door al de dromen die hem verder drijven?

[p. 91]

Muus Jacobse
De grote man

Wij kenden hem alleen van huldigingen,
Hoe hij dan plechtig, in geklede jas,
Voor enkelen wat uit zijn verzen las
En lang ontwend leek aan de stervelingen.

Maar nu hij dood is, wagen wij het pas
De stilten van zijn leven te doordringen,
Te zoeken waar hij woonde, al de dingen
Te zien die weten wie hij werklijk wás...

Ze hebben heel zijn kamer zo gelaten,
Zijn huisjasje, zijn schrijftafel, zijn platen.
Hier is het raam waaraan de dorpeling
Hem dagelijks als zijns gelijke groette,
En ginds het erf waarop zijn kippen wroetten,
Luid kakelend als hij ze voeren ging.

[p. 92]

Muus Jacobse
Pars pro toto

Ik die eens droomde in verzen te leven,
Werd nu al moe en maak ze niet meer af.
Moet ik ze met mij nemen in mijn graf,
Voor goed onkenbaar en fragment gebleven?

Toch wachten in elk brokstuk (o de straf
Van een klein dichterschap!) om op te zweven
De dromen die er in gevangen bleven
Omdat het beeld hun geen bevrijding gaf.

Zal eenmaal, zal wie weet hoe lang nadezen,
Een die mijn verzen vindt en ze gaat lezen
(Een regel of een enkel woord misschien),
Sterker dan ik en los van mijn gebreken,
Mijn dromen schouwen en er van gaan spreken,
Schoner dan ik ze zelf ooit heb gezien?