Opwaartsche Wegen. Jaargang 17

[p. 221]

Karel van Dorp
Gebed om een gedicht

Verwerp mij niet van voor Uw aangezicht:
ik hoor de woorden die ik moet gaan spreken
maar zwijgen doet mij angst voor Uw gericht
over mijn hart, liegende afgeweken.

Schoon 't luist'ren kon en zoveel harten kent
die 's morgens voor U opengaan als bloemen
en heel den dag staan naar U toegewend,
doodt het elk lied dat Uwen naam wil noemen.

Verziekte het de drang die eens begon
toen Adam zweeg, den hof werd uitgestoten,
en maakt ons lied fontein waardoor d' oerbron
van 't kwaad, spottende komt omhoog gespoten?

Dat het toch zingen wil op d' oude wijs......
wat is 't: verraad van dichterlijke oorsprong?
herinn'ringsschok aan 't lied van 't paradijs
dat zong uit U, o aller dingen Oorsprong?

O harde slag die 't luist'rend hart insprong
en scheurde 't zeegnend lied uiteen in vloeken;
o harde tegenslag van Horeb's gong:
‘Gij kunt uw eerste lied vinden noch zoeken!’

Doet zwijgen mij de nadeun van dien slag
nu 'k luist'ren moet naar 't lied waarom blijft vragen
de helmbloem die 'k U gister groeten zag
en hoor hoe 't, woordenloos, mij blijft verklagen?

Maar dat ik d' aanklacht hóór van 't stom gedicht,
is dat uit U?...... schoon ik ben afgeweken,
verwerp mij niet van voor Uw aangezicht
maar doe het mij, om Jezus' wil, nog spreken.