Opwaartsche Wegen. Jaargang 16

[p. 353]

[Gedichten van Gerrit Achterberg]

Gerrit Achterberg.
Graalridder

Uit mij wordt opgeborgen,
in Christus' arsenaal,
het radelooze zorgen,
dat ik mij voor den morgen
het vers van heden haal:

tijd en dood liggen egaal
binnen elkaar ontbonden:
dwalende door mijn zonden,
heb ik den graal gevonden
van Zijn laatste Avondmaal.

In den eeuwigen ademhaal
dier hijgende seconden
op den heuvel Golgotha,
moge ik zingen vinden
met hemelsch materiaal
voor dieven, hoeren, honden,
moordenaars altemaal......,
...... en mij zelve in het bijzonder.

[p. 354]

Gerrit Achterberg.
Ambacht

Ambacht achter oogleden
om deze duisternissen
in liederen te smeden
die over ze beslissen
met liefde's eeuwigheden,
het eenige wat tusschen
ons nog ligt in de rede,
nu alle zekerheden
des lichaams moesten blusschen
tot tevergeefsche kussen
en verzen mede.

[p. 355]

Gerrit Achterberg.
Misgeboorte

Van poëzie bezeten,
door demonen besprongen,
rotten de woorden
bij hun geboorte,
en liederen worden aas voor honden.

[p. 356]

Gerrit Achterberg.
Surplus

Surplus van liefde, waar moet gij nu heen?
Hul u in eigen hoede
en slaap ten overvloede,
en in de morgenstonden...... ween.

Maar neen, laat nog de ziel vermoeden,
achter den horizon van steen,
het landschap dat niet kan verbloeden
omdat het ligt te spiegelen.

[p. 357]

Gerrit Achterberg.
Henry Rousseau

Met bladeren gebouwd tot op den grond
dit oerwoud, openingen blijken
oogen van tijgers die bekijken,
hoe groote vreemde bloemen prijken
boven een vrouwenlichaam, dat ontstond
uit stilte en eensgezindheid tusschen rijken
die deze schilder weer verbond:
mensch, dier, plant,
en zoo het paradijs hervond.
O meesterhand. O godgelijke.

[p. 358]

Gerrit Achterberg.
Liefde

Liefde, ik blijf u loven
vanuit de duisternis
in deze steenen nis,
ver van uw zoete alkoven.

Ver van de groene hoven,
waar aangevangen is,
blind over het gras,
de vlam van uw beloven

Ver van 't zich veroorloven
in uw geheimenis
van wat doodelijk is
buiten uw ban en toover:

te nemen in zich over
hetgeen het andere is,
gevend zonder gemis
het eigen daarenboven.

[p. 359]

 

En zoo ik mij nog vergis,

 

ziende op de kerkhoven,

 

liefde, doe mij gelooven

 

dat het niet over is,

 

 

 

nu wij uit u begroeven

 

dit lichaam, puur en wit,

 

zij het u ten behoeve,

 

en noode doen wij dit.

 

 

 

Wil ons niet gansch berooven.

 

maar blijve het zwart op wit

 

door uwe hand geschreven

 

in dit onsterfelijk lied,

 

 

 

dat gij hebt toegeschoven

 

over ons laatst bezit

 

den steen van deze strophen;

 

dat gij dit lied zijt. Dit.