Opwaartsche Wegen. Jaargang 15

[p. 95]

[Gedichten van Theo ten Hooven]

Theo ten Hooven
Doop

Wijding hing tussen de pilaren
in 't hoge koor der Kathedraal,
die nog getuigt, hoe 700 jaar
geleden, in mystieke taal,

een volk, dat religie aan daad kon paren,
centraal God eerde in 't oksaal;
en in de bouw, in kruis gebaren
de Zoon herdacht aan schandepaal.

In dit Godshuis werd uw kind gedragen
naar het hoge en stille feest
toen Hij in Zijn liefde 't durfde wagen
ik ben er zelf getuige van geweest -
haar Zijn beeltenis te laten dragen.

Glorie zij den Vader, Zoon en Geest.

[p. 96]

Theo ten Hooven
Bekentenis

Ik wil het je bekennen:
er huivert diepe angst
in mij voor pijn:
pijn voor injectiepennen,
de rode pijn van het lancet
en ook de weeë angst
voor de narcose
waaruit men
- zonder weten
zonder boodschap -
overglijdt in
eeuw'ge slaap.

Niet voor de dood
ben ik bang;
de dood kan mij
- zoal de dood
ons eenzaam maakt -
eenzamer dan ik ben
niet maken.
Integendeel
zijn zachte hand
zal uit dit hunk'rend lijf
mijn ziel stil beuren
en brengen bij den Heer,
Die m'in Zijn armen neemt
en zegt: ‘Nu ben je thuis’.