Opwaartsche Wegen. Jaargang 14



[pagina 217]
W.E. den Hertog Stille herfst De zomer heeft zó stil gedaan, dat men haar scheiden nauwliks hoort, als moeder, die in zachtkens gaan zorgt, dat zij 't slapend kind niet stoort. Zo kalm vangt nu het einde aan, zo licht schijnt nu doods donk're poort, dat onze harten rustig slaan bij 't wachten op het laatste woord. En in des einders karmozijn blinkt ons tot God gewend gelaat, wijl onze handen samen zijn.... God zal de laatste herfstedraad verspinnen in de zilv'ren schijn, waarmee zijn hemel opengaat.