Opwaartsche Wegen. Jaargang 14

[p. 183]

[Gedichten]

Constant Wisseling
Assurbanipal

Assurbanipal heeft een stad gesticht.
Het lijkt een droom, maar het is waar.
Op een nacht verschrikt mij zijn gezicht
En zijn vermoeid gebaar.

Assurbanipal heeft een stad gesticht
In den nacht komt Assurbanipal
De mensch wordt door zijn hart gericht
Zijn hart brengt hem ten val.

Assurbanipal heeft een stad gesticht
Assurbanipal heeft een menschelijk hart
Dat valt als het graan voor de snelle zicht
Moedeloos en verward.

Assurbanipal heeft een stad gesticht
Ik zelf ben Assurbanipal
Dien men morgen met het ochtendlicht
In zijn stad begraven zal.

[p. 184]

Constant Wisseling
De styliet

Hij wilde eenzaam den hemel bereiken
Waarvan hij sinds lang het heimwee bewaarde
Hij zag de horizonnen voor zijn blikken wijken
Maar de zuil hield hem geklonken aan de aarde.

Zijn leven trok zich in éen punt tezamen
Hij hief het ver naar den hemel omhoog
De menschen verloren voor hem hun namen
De vrouw stierf, die zijn zinnen bewoog.

Maar de hemel bleef ver. Enkel de nachten
Brachten hem in hun sterren nabij.
Hij sliep niet - want onder zijn nachten
Trok de hemel in visioenen voorbij.

Hij stierf. Hij heeft den hemel gevonden.
Gods oordeel sprak hem van schulden vrij.
Maar onder de rij van zijn grove zonden
Stond de spitse zuil van zijn hoovaardij.

[p. 185]

Constant Wisseling
Avond na het feest

Voor Marianne K.

In het duister ruischt de zee. Onder de lampen
Zitten wij en herinneren ons.
Er is een ongezien verband tusschen ons
Omdat wij keeren van hetzelfde feest. Wij klampen

Ons vast aan een dood ding. En praten
Over een schilderij en een vers. Voelen wij onbewust
Dat wij varen op een zee, waarvan wij de kust
Die ons niet opnam, te spoedig moesten verlaten?

En de duisterruischende zee kan niet omvangen
Het donkerder heimwee van onze harten. Wij proeven
In elkanders woorden hetzelfde oude verlangen,

Namelijk dit: grooter dan ons klein leven
God te herkennen, en niet meer te hoeven
Stilstaan bij de kleine vreugd, die is achtergebleven.