Opwaartsche Wegen. Jaargang 14

[p. 127]

[Gedichten]

Tom Meyneke
De laatste kaars

De laatste kleine kaars is bijna opgebrand.
De veel te lange kromme pit
hangt over den nog staanden rand,
van glanzend, grijswit
kaarsvet, transparant
als porcelein, of ijs, of jade
of als de handen van een doode......
Een veel te groote roode
vlam klimt op die kleine witte barricade,
verheft zich als in 't vurig laatst gebed;
waarna zij met een koude blauwe snik
verzinken zal in 't gloeiend vet......
De doode, zwart-verkoolde pit
is weldra ingevroren.

We zullen niet verstaan wat wij verloren;
totdat in deze droeve duisternis
het groot en eeuwig licht voorgoed zal zijn geboren.

[p. 128]

Tom Meyneke
Na den dienst

Het laatste amen klinkt door de gewelven
en gallemt na, herhaalt zichzelve
en sterft in gangen en portalen weg.
Onder de ijle zwevingen van orgeltonen
daalt statig de herder van zijn troon en
gaat ter consistorie door de menschenheg,
napeinzend over wat hij heeft gezegd.

Hij is tevrêe - zijn kerk was overvol -
en dankt den Heere voor de mooie rol
die hij in 't Koninkrijk mag spelen.
Hij had weer een minister onder zijn gehoor,
twee kamerleden, en een moeder, die haar zoon verloor.
Hij heeft voor haar in 't openbaar gebeden......
Hij gaat naar huis, en is tevreden.