Opwaartsche Wegen. Jaargang 13

[p. 158]

[Gedichten]

Saul luisterend naar Davids spel
Willem de Mérode

't Is alsof de vroege lente
In de dalen uit gaat spruiten.
Deze zachte, deze zachte,
Deze zachte klank van luiten
Lokt de vrouwen uit de tenten.
Achter hem staan zij te smachten.
Donkerrood zijn mijn gedachten.
En ik werp de korte lans.
Als een bliksem die verknettert,
Schadeloos ter aarde klettert,
Valt het ijzer; in een licht
Is verneveld zijn gezicht,
En ik zelf, in diepen nacht,
Hoor...... God lacht!

[p. 159]

Bileam?
Willem de Mérode

Vaak, als hij wakker lag, en 't bonzen hoorde
Van hart en aadren, werd het tot een stem
Die uit het boek des bloeds las en 't verwoordde.
En het verleden leefde weer in hem.

Hij zag de bloemen, en hij proefde vruchten,
Beminde, en ontbeerde, en genoot,
En onderging wat hij eens droomend duchtte:
Hij was de heftig afgerukte loot,

Waarmee geslagen werd, en zelf de pijnen,
Die and'ren leden, voelde en onderging;
Die and'ren tuchtigde om hen te verreinen,
En zelf geen deel had aan de reiniging.

Toen was er in zijn doffe bloed een fluist'ren:
O weggeworpene, Die u overmocht,
Heeft in den avond, voor het volle duist'ren,
Hoe vele wegen naar u afgezocht! -

Nog was het nacht, nog schenen maan en starren
Het slapend leven bleek en transparant.
Hij hoorde 't ratelen van koets en karren.
(Wie kwam om hem?) en weende aan den wand.