Opwaartsche Wegen. Jaargang 12

[p. 364]

Anthony van Leeuwenhoek
C. Vermeer

Hij sleep voortdurend aan zijn glazen
En liet ze fonklen in de zon,
Of onderzocht en schreef, of kon
Zich diep en urenlang verbazen.

Zijn scherpe oogen in fel turen
Bogen zich over wondren heen;
Hij keek geduldig maar en scheen
Niet meer te hooren 't slaan der uren.

En dan weer sleep hij glad en zuiver
Zijn lenzen, fijn, met vaste hand,
Zoo rein en klaar als diamant.
Soms rilde hij in een plotse huiver.

Des avonds bij het kaarslicht schreven
Zijn vingers bevend: ‘al dit klein'
Is 't buitenst slechts van 't groot geheim
Dat zich verbergt in 't nietigst leven’.