Opwaartsche Wegen. Jaargang 12

[p. 87]

[Gedichten van Jan Ietswaart]

En het zat op een iegelijk van hen
Jan Ietswaart

Hand. 2:3.

Zij keeren stil, bij avondval
naar eigen huis en hof en stal;
en in hun doffe avondgroet
slaapt reeds hun bloed.

Maar op de halfverlichte deel
wordt hun de eenzaamheid te veel
en 't hart roept naar het kamerlicht
en het bemind gezicht;

Herkennen, elken avondstond
van oog tot oog, van mond tot mond
de liefde van een samenzijn
waar God wil zijn.

En handen, moeilijk tastend, naar
het allerzachtst en goed gebaar,
de zachte drang, die roept en noodt
tot kom en brood.

De stilte, die, voor God geleerd,
één oogenblik hun stem verteert,
‘maar uitbreekt in een: Amen, Ja!
Uw geest daal neer! Halleluja!’

Uw geest daalt neer in veld en hof;
hun stemmen mompelen Uw lof;
maar in den nacht gaan zij gerust,
want 't vuur wordt niet gebluscht.

[p. 88]

Voorjaar
Jan Ietswaart

Nu kan de heerlijkheid gebeuren
dat onverwacht het blauwe kleed
der luchten van geen wijken weet
en bloemen in 't verborgen geuren.

En spaarzaam fluit de vogel al,
het oog kan nauw den zanger vinden;
dan roept Gij één der stilste winden
en maakt hem zwaar, tot regenval,

Tot dit verklaard en wonderdiepe
uitruischen van Uw heerlijkheid;
het hart weet: ‘Nog een kleine tijd’
Alsof àl Uwe lentes riepen. -

[p. 89]

Hevige bui
Jan Ietswaart

Nu slaat Gods vloed de menschen stuk
gelukkigen uit hun geluk
en armen, van hun klacht ontdaan,
moeten gebroken voor Hem staan.

Hij werpt zijn takken zorgeloos weg
en teistert snel de kleine heg,
maar straks gaan nieuwe loovers uit
onder bedeesd gefluit,

Maar dan al sterker, toon na toon
jubelt den hemel vrij en schoon,
en 't laatste woord wordt een gebed:
‘Wasch Gij ons vrij van elken smet!’