Opwaartsche Wegen. Jaargang 12

[p. 1]

[Opwaartsche Wegen 1934]

[Gedichten van H.M. van Randwijk]

Man en vrouw aan 't water
H.M. van Randwijk

Als zij 's avonds samen door het park gaan,
moeilijk beweegt hij zijn vergroeide voeten
en haar zwakke armen moeten
telkens steunen als hij moe blijft staan,

weten zij hoe, in het donker, stille
spot hen gnuiven doet,
die weerloos tegen jeugd en bloed
hun liefde in één uur verspillen.

Maar iedre avond gaan zij hier
de koelte van het water tegen,
waar aan het eind van duistre wegen
de stille glans licht der rivier.

Nooit zal hun komisch silhouet
't geheim verraden, als zij beiden
de nooden van den dag belijden
in een onuitgezegd gebed.

En als het water vloeit, bidt zij:
- Heer, waar Uw breede stroomen zijn,
laat mij de witte droomen zijn
rondom zijn donker schip. - En hij,

wanneer het water spieglend licht:
- Ik ben voor zooveel vreugd te klein,
Heer, waar Gij zoo dichtbij zijt
doen mijn voeten niet meer pijn.

[p. 2]

Vergeefsche strijd
H.M. van Randwijk

Wij zonder geld op reis gegaan
en zonder buidel uitgezonden
om te genezen waar wij konden
te zegenen waar anderen slaan,
te vroeg vertraagde onze voet,
wij hebben ons te warm genesteld
en een weerbarstig fort gemetseld
rondom een volk dat trekken moet.

Wij noemden roof Gods overvloed,
Zijn zegen want wij eeuwen stalen,
wij lieten duizenden verdwalen
en logen Christus' bloed;
want ons verraad was Gods gebod,
Zijn orde wat wij steeds verzwegen,
totdat ons nest is doorgelegen
en onze muur verrot.

- Nu dringen zij bloeddorstig aan!
Hoe zullen we onze rust beschermen
tegen hun haat, tegen hun kermen
en z'in Gods naam verslaan?
Maar weet, dat op verbeurd gebied
elk zwaard vergeefs wordt uitgetogen!
Want ons wachtwoord is gelogen!
Wij vragen naar soldij! De Meester wil ons niet!