Opwaartsche Wegen. Jaargang 11

[p. 156]

[Gedichten van Muus Jacobse]

David is oud
Muus Jacobse

Oud zijn is eenzaam zijn: al wat ik dacht,
Al wat ik had en was, ben ik vergeten.
't Is goed: ik ben een schakel van een keten
Tussen mijn vaadren en mijn nageslacht.

Mijn ogen zijn doelloos en traag geworden
En al mijn dagen even koud en arm
Van zitten bij het vuur en niet meer warm,
Van eten en niet meer verzadigd worden.

Is deze eenzaamheid het einde? Zou
Van huivering tot killer huiveringen
De winter krimpen om mijn kromme lenden?

Of is het oud zijn wachten, tot de kou
Eens loom zich leggen zal en stramme vingers
Zich spreiden mogen in een zachte lente?

[p. 157]

Wachtvuur
Muus Jacobse

Wanneer de zomer zwicht, worden de schoven
Haastiger in het wachtend huis gehaald,
Want als het donker voorgoed is gedaald.
Mogen de wintervuren niet meer doven.

O laat het reppen onzer handen duren,
Opdat de laatste schoven zijn gedorst,
Eer 't laagst de zon is en de dag het kortst
En wij ons scharen moeten om de vuren.

Want in dit donker hunkrend bij het laaien
Van wintervuren hoeden wij het zaad,
Om straks, straks, als het licht weer klimmen gaat
Over het wachtend land, te kunnen zaaien -