Opwaartsche Wegen. Jaargang 10

[p. 324]

Simeons lofzang
door Muus Jacobse.

Vrouw, die het kindje in je armen vlijt
En om zijn lichtje ons allen verenigt
Heeft éen wit ogenblik voor je bevredigd
Al onze pijn, voor nu.... en voor altijd?

Vergeet, want aan de poort der ziel verdedigt
Een engel met een vlammend zwaard dat snijdt,
De doortocht tussen tijd en eeuwigheid,
Tot zich in eeuwigheid de tijd ontledigt.

O nu wou ik wel doodgaan, want het kind
Is mij toch eens geboren. Nu beginnen
De droeve dagen van de ouderdom,

Wanneer de ogen blind en angstig biddend
Niet meer herkennen kunnen spel en mom
En Hem doen glimlachen, die feilloos wint.