Opwaartsche Wegen. Jaargang 8

[p. 213]

Het kind der zee
door J.D. Ietswaart.

Haar leven was een teeder bloeien
van rank jasmijn die openbreekt
die onbewust in 't licht gaat groeien
en lachend om wat leven smeekt -
die dag aan dag van zonlicht dronken
het teere bloesemleven leeft
En in de nachten blij verzonken
zich aan een droom van schoonheid geeft.

Een golf der zee, die zwelt onmachtig
- en hoog - in 't stijgen - zingt en staat
en valt - en zingend is gedachtig
hoe waarheid in een droom vergaat -
die weet zichzelf tot zang gedreven
om 't leed dat droefnis in zich draagt
te zingen in een hooger leven
dat stervend van het licht gewaagt.

Het leven is de waarheid weten
- en waarheid is een droef bezit -
zij, die hun droomen zijn vergeten
bekennen en belijden dit.
En wie haar minnen zijn gedachtig
hoe waarheid in een droom vergaat
maar ook na iedre droom indachtig
dat voor hen weer de waarheid staat

[p. 214]

 

en ieder zal in moeheid grijpen

 

en duister spelen het snarenlied

 

en zal verlangend naar het rijpen

 

der droomen hooren en hoort die niet

 

en niemand zal den droom ontwaren

 

- wit - en veel schooner voor het lied

 

maar droef in zich den snik bewaren

 

‘dit en ook alles is het niet.’

 

 

 

Waan is de waterval die bruisend

 

een duizeling van genieten is,

 

maar in de moede nacht verruischend

 

een eeuwig hoop - vervlieten is.

 

Een lichtend vallen zonder opstaan

 

een droom die in den dood vergaat.

 

Een groote golf van huiverend neergaan

 

waarvan geen opgang meer bestaat.

 

 

 

omdat de bloem in 't neder-knakken

 

geen wensch en geen gebed meer heeft

 

omdat de boom zijn doode takken

 

in weemoed aan de winden geeft

 

omdat de stam door leed gespleten

 

een leven van verwonding leeft

 

en, in een laatste bloei - vergeten

 

zich aan den wind in neerval geeft.

 

 

 

En als een bloem te zeer volbloeid

 

heeft haar het stortend licht verschroeid.