Opwaartsche Wegen. Jaargang 8

[p. 193]

Stervend meisje
door Jan H. Eekhout.

Over den dag en haar smal leven duistert
Nu 't scheemren van den avond waar zij klein
Neerligt in 't houten huisje in den tuin -
Een ijle wind is door de takken ruischend -

Soms zoet-vermoeid, bijna onhoudbaar fluistert
Zij van geluk, dat niet mocht durend zijn.
Eens was er liefde en veel zachte pijn.
d'Engel des Doods heeft langzaam haar ontluisterd.

Zij weet dat ze dra sterven zal, misschien
Straks reeds of morgen -. Zij glimlacht en denkt:
Het leven was ook mij toch rijklijk goed.
Maar nu mij Eén zoo groot en teeder wenkt
Als nooit de liefste aardsche minnaar doet
Wil 'k haastig gaan en Hèm mijn lippen biên.