Opwaartsche Wegen. Jaargang 8

[p. 148]

Herstellende in mei
door W. Hessels.

Helle banen in het groene loover
en goudgetwinkel op den schaduwgrond.
Zij kijkt er droomend naar, haar jonge mond
ligt half-geopend in den zoeten toover.

Mag zij vandaag niet op? Het klopt en welt
in haar alsof een nieuwe bron ontsprong.
Zij denkt er aan hoe zij eenmaal hersteld
zou gaan door tuinen waar 'n merel zong.

Hoor helder-ruischend in de open deuren:
een morgenzee, een zingend paradijs.
Zij ademt diep en drinkt de zoete geuren.
Dan hoort zij op. Wat is die vreemde wijs?

Zij hoorde nooit zóó fluiten in het groen,
het is of gouden oogen naar haar turen
en schitteren. Zij ziet een visioen
van groene vlammen en van gouden vuren.

Een vage angst bevangt haar en een drang
om niet te zien. Maar haar wordt verteld
dat ze nu òp mag. Ze luistert stil, ontsteld
en voelt zich huiverend en rood en bang.

Schuw komt ze buiten onder 't koele loover.
De warme wind wuift aan haar teer gezicht.
Dan in een wilde vreugd, geeft ze zich over
en treedt, bedwelmd, zacht-wiegend, in het licht.