Opwaartsche Wegen. Jaargang 8

[p. 83]

Thomas
door R. de Bruin.

Hij gleed - de laatste - binnen, bleek en moe,
een ziek verlangen in zijn doffe oogen:
geslagene van liefde en van logen-
en zuchtte, en sloot de deur angstvallig toe.

Zij vraagden niet: wel Thomas gij? - en hoe -
maar zwegen hun aangrijpend mededoogen,
en wisten sterk hun eendren wil gebogen
naar den in leed verzwakten zwerver toe.

Hun vreugd bekende na den vredegroet:
- waarom in weedom 't innigst was gebeden -
't ontwaken uit den nacht om te genezen.

Toen hij het Licht ontroerend had beleden,
verhieven zij zich vroom van wil en wezen
den Meester en hun Broeder tegemoet.