Opwaartsche Wegen. Jaargang 8

[p. 2]

Spreeuwen
door D. Ietswaart.

..............................
Zoo keeren zij te avond weer.
De stille spiegelende vlakken
der rietomschoten waterwakken
duisteren onder 't dalend heir.

Als koren uit de hand gezwaaid
vallen ze onder zoekend zwingen,
ruischend als het verloren zingen
der wind, die langs de velden waait.

Ze schuilen in de diepe schauw
der struiken en geknotte boomen,
en zien de nevel naderkomen,
de ijle kilte van den dauw.

En stiller wordt het land, en zacht
dooft na het zwieren door de zwerken
het blijde ruischen van hun vlerken
in het verlangen naar den nacht.