Opwaartsche Wegen. Jaargang 7
(1929-1930)– [tijdschrift] Opwaartsche Wegen–
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd
[pagina 342]
| |
Wannes Jan
| |
X.Zoo werkten zee nou soame op de hiele dag.... Wannes-Jan ien zeen Rey, as twee kameroaden. Ien Reyer leerde 't boerenvak tot ien oal zeen onderdielen. Ien hee groeide ien wier rank van bouw ien breed van skouwers. Zeen blauwe | |
[pagina 343]
| |
oogen wasse kienderlek ien trouwhartig van opslag, ien zeen bruin gezicht. Ien zeen haar was nog altied wit-verskoten van zonneskijn ien regen. Mét zeen ouwer-worre gonk hee zeen skreeuwerige rumoerigheid verliezen. Hee wier rustiger. Hee kos voak hiel stil zijn. Moar altied was hee opgewekt ien op zeen jonk gezicht leê 'n kalme blijdskap, ien 'n groote tevreejenheid. Hiel den dag lang was hee buuten ien de weer. Onder de wijje blauw-ien-witte luchten gonk hee af ien oan over 't malsche gras. Hee ploegde ien hee zoaide, hee spitte de rulle, zwarte oarde 't onderstboven. As hee 't voer liet glij'jen ien de troggen, die tusschen de boterblommen ien klaver op-richt wasse, dan verdrongen de wollige skaèpen ien de speulgoedlampies, zich rond zeen stramme, sterke bienen. Kakelende kippen liepen beredderig noast hom veurt, neer de rennen, 'n Hiel, klein kalf op dwoas-houterige pooten sprong weg van veur zeen voeten.... ien achter 'n hooge tuunwoal stingen 'n peerd ien 'n veultie neer hom te kijken, pal noast mekoar op strakke, hooge bienen. Reyer zag 't skoon van zeen land ien 't skoon van zeen vee. Hee snoof de geur op van de blommen die op de tuunwoalbermen groeiden. Voak sting hee met wij'je oogen te kijken, neer de duunen die gelig-goud ien 't zonlicht leejen onder de blauwe lucht.... de duunen weer-ien hee wel ieder poadje ien ieder toppie met 'n noam wist te noemen. Ien an 't geluid van de zee is deze Reyer noît wend weest zoo as de oâren. Hee bleef 't altied heuren as 'n lied dat met zeen arrebeid meezong.... Hee hieuw deervan.... Hee hieuw van zoo veul, hee hieuw wel van alles, jaat van álles hieuw hee. Ien ijl ien hoog klonk zeen zingen ien fluiten over de woazige, gruune landen. Wannes-Jan kos soms stil neer hom kijken as hee zoo bezig was. ‘Rey van Wannes-Jan.... wat ben jij veur 'n roar jonk? Weerom fluit jij as deer niks te fluiten is, waarom ben jij blijd as deer niks is om blijd te zijn.’ Zoo prakkezeerde Wannes-Jan, moar zeen oogen keken tevreejen ien as die lange jongen met 't gezicht van 'n kiend, deer ginds ien de wei zeen blijdskap met 't leewe uut skreeuwde over de landen ien 'n roep neer 'n rennend peerd of 'n wijkend skaèp.... dan hief Wannes-Jan loom ien bedachtzoam zeen heufd.... ien keek.... ien begreep 'n bietje.... Er was ien Wannes-Jan zeen ziel 'n kloare, gave vreugde komme, die oal grooter ien grooter wier. Wannes-Jan groeide ien de skoone liefde veur zeen kiend. Ien Wannes-Jan groeide neer 't Licht. | |
XI.Op 'n mooien Mei-avond gonken Reyer ien Driekus met nog aâre buurtjonges te zwemmen neer Weegersweel. | |
[pagina 344]
| |
Weergersweel, da' 's 'n kleine vijver die midden ien de weilanden leit ien weer de jongens zwommen as 't nog te koud was om ien zee te goen. 't Was deer niet hielegoar zonder gevoar ien ien 't midden was 't water zwart van diepte. Moar deer gaffen zee niks veur! Doe Driekus ien Rey nog kleine broekies wasse, had ien van Driek zeen vijf ouwere bruurs deerlui zwemmen leert an de ondiepe kant, weer somtijs de koeien drinken kwammen. Moar nou zee hiele manskerels wasse van vijftien, zestien joar, nou zwommen zee Weegersweel ien de breedte ien langte over.
Ditmoal was Driek 't eerst ien 't water ien hee was oal neer de aâre kant zwommen, veur de jongens d'r ien wasse. Doe hee weerom kwam ien ien 't midden van de vijver was, begos hee ien-iene te sloan met zeen armen ien bienen.... ien hee skreeuwde van belang. ‘O jonges.... hellep mijn doch.... 'k heb kramp.... 'k heb kramp....’ Deemies sprong Reyer te woater ien zwom met greute sloage neer de plek weer Driek rondtolde. Driek zag hiel roarig van pure angst ien zeen oggen rolden verskrikkelek hien ien weer ien zeen heufd.... Zòò hielgoar buuten zeen zellevers was hee, dat hee Reyer, doe die bij hom was, daâlek om zeen hals pakte ien hom niet los-loate wilde. Hoe Rey ôk skreeuwde ien dreigde.... losloate dee hee niet. Doe gilde Rey om hulp, moar de jongens langs de kant durfden niet hien zwemmen.... zee wasse bang worre. Helpen deejen zee niet.... zee skreeuwden allienig. Endelek kwam lange Gilles van boer Keyser die ien 't land met 'n ziek koebeest bezig was op 't lewoai anhollen, ien doe hee zag wat deer beurde, trapte hee zeen klompen uut ien gonk te woater.... met zeen lange moaiarmen was hee hiel gauw neer Driekus ien Rey toe zwommen. Hee pakte Driek bij zeen heufd ien hieuw hom onder woater tot hee Rey van eiges los most loate.... ien doe trok hee hom mee neer de wal. Ien doe.... doe zagen de jongens die an de kant te kijken stingen met deer wij'je skrikoogen, doe zagen zee dat Reyer die van benauwenis hoast gien asem meer hoale kos, neer omloag gonk. Gilles, die doalek omkeerd was om nou Reyer te hoale, skreeuwde nog, ien zeen stem klonk skor ien heesch over 't woater: ‘Hou vast, jong.... hou nou vast.... 'k Kom bij je.... sloan je armen uut....’ Moar Rey hieuw niet vast.... ien sloeg zeen armen niet uut.... hee kòs nie' meer. Nog iene keer kwam hee boven ien perbeerde uut te sloan.... doe gonk hee onder ien zonk.... Hee zonk.... hee zònk.... Ien Gilles dook, ien dook nòg iens.... moar hee kwam allienig boven. Doe gonk hee neer de kant. Hee dee zeen kiel uut, bond zeen eiges 'n touw | |
[pagina 345]
| |
om zeen middel ien soame met zeen bruur Nan, die ôk an komme leupe was, begos hee opnieuw te duiken.... wel hiel tot op den bodem van de vijver. Na 'n kwertier ien oakelige stilte zocht te hêwwe, hêwwe zee Reyer doe vonden. Bij Keyser droegen zee hom neer binnen. Ien de dokter doe oal woarskouwd was, kwam hiel gauw. Moar veur Reyer kos hee niks meer doen. Nennet.... veur de blonde Rey van Wannes-Jan Vliet kos gien mensch meer wat doen. Wannes-Jan had zeen Rey verloren. Gilles ien Nan Keyser brachten Driek neer zeen huus. Driekus huilde as 'n kiend om Reyer.... Deur zeen moeder zellevers was hee niet tot bedoare te krijgen. Nan ien Gilles ien de aâre jongens stingen deer bij ien wisten niet veul meer te zeggen, doe ze verteld hadden wat deer beurd was. ‘Vader brengt met peerd ien wagen, Reyer Vliet neer zeen huus....’ zee Gilles. Ien Kloas, die deer zwijgend bij sting ien oal moar neer zeen Driekus keek, Kloas keerde zeen eiges langzoam om.... ien hee gonk hien. Ien over 't smalle graspoadje van 't iene huus neer 't oare gonk Kloas 'n zware gang. | |
XII.Wannes-Jan was ien 't tuuntje bezig met zeen blommetjes.... of lieuwer zeid met Reyer zeen blommetjes. Want 't brokkie grond bezij'je 't huus, was Rey zeen eigendom ien deer perbeerde hee blommen te kweeken. Hee had deer oars nog last genogt van 't fijne, skerpe duunzand dat veul bedierf. Wannes-Jan keek deer nie'veul neer om, moar zoo nou ien dan as Reyer wat noaloatig weest was, kos hee deer wel's an prutsen. Wannes-Jan had de drukte wel zien bij Kloas zeen huusie, moar omdat Driekus ien Rey met hiel deer wijsigheid van vijftien joar nog oal 's kattekwoad uuthoalde, had hee oan 'n kwajonges streek docht. Ien oal was hee effies ongerust worre, doe hee zag dat Rey deer niet bij was.... doch had hee nog kalmpies deurwerkt. Moar doe hee 'n oogenblikkie loater op kiek van zeen blauwe irissies.... ien over 't graspoadje Kloas ankomme zag.... doe greep hom de angst ien-iene bij zeen keel. Want Kloas liep zoo langzoam ien hee keek oal moar de aare kant uut. Wannes-Jan zeen hart begos te bonzen.... zoo verskrikkelek te bonzen.... ‘Nennet.... nennet Wan....’ zee hee ien zeen eiges. ‘Hou je nou moar kalm, man.... met Reyer kàn deer ommers niks beurd wezen.’ Doe, zoo ien-iene was deer weer de herinnering oan 't aare.... dat van zooveul joare leejen. | |
[pagina 346]
| |
‘Morrie hêwwe ze jou af-nomen.... Morrie most van jouw hien goan. Wie zou deer nou zoo wreed wezen om met jouw Reyer wat te laten beuren.... Da'kàn ommers niet. Andere hêwwe deer zoo veul, ien deer beurd noît wat.... ien jij hèwwe deer twee had.... ien nou hê'je deer nog moar iene. Nennet, Wannes Vliet, wees jij moar bedoard, man.... Kloas komt jouw lampies bezien.... Jaat, deer zûwwe 't hêwwe.’ Ien doe Kloas nog 'n greut stuk van hom af was, begos hee oal.... zonder hom an te zien, want zeen oogen keken oalmoar neer de blommetjes weer hee mee bezig was.... ‘Nou Kloas, man.... kom deer op, man.... kom deer óp.... De lampies benne mooi, man.... jáát, de lampies benne mooi.... Ke'je ôk wel denken van zulke pronken van skaèpen, niet.... jaat, jaat, mooi benne zee.... we zûwwe temee 's goan kijken, Kloas.... nou, lâ'we moar daálek goan.... 't Is de moeite weerd, man.... want.... mooi, nou mooi ben zee....’ Kloas zee hiel niet veul weerom. Die sting deer moar roar te kijken, pal langs Wannes-Jan hien.... zeen pijp ien zeen greute, eeltige werkhand knepen. Ien die Wannes-Jan proatte doch ien-iene zoo druk. Hee proatte, hee proatte moar.... tot hee hielgoar niks meer te proaten wist. Ien deer stingen zee doe teugenover mekoar.... twee greute manskerels, ien Wannes-Jan zeen strakke angstoogen keken recht ien die van Kloas. ‘Nou....’ zee Wannes-Jan doe, ien deer was gien klank meer ien zeen skorre stem, ‘Nou bûrman.... vertel mijn nou moar wat boeskipGa naar voetnoot1) jij veur me hèt’. Ien Kloas zee wat hee te zeggen had. Zeen harde stem sprak moeilek de korte zinnetjes. ‘Jouw Reyer....’ zee Kloas, ‘Jouw Reyer heit mijn Driek uut 't woater hoale wille, doe Driek kramp ien zeen bienen kreeg.... Moar hee kos 't allien niet kloar speule. Doe is Gilles van Keyser deer ankomme.... Ien Gilles heit zee holpen.... Driek heit hee deer 't eerst uut hoalt.... Ien doe neer de kant brocht. Ien doe hee weerom zwom neer Reyer.... doe was Reyer.... doe was Reyer zonken. Ien zee hêwwe hom deer wel uuthoalt.... moar....’ Kloas zweeg effies ien hieuw zeen heufd bogen. Doe ien-iene zee hee 't moar. ‘Wannes-Jan’.... zee hee. ‘Ik kom jou zeggen.... dat jouw Reyer.... dat jouw Reyer....’ Verder kos hee 't niet brengen. Ien hee durfde niet kijken neer Wannes-Jan, die deer zoo roar bleef stoan ien niks-niemendal zee. Ien deer stingen zee nou noast 't riggeltje blauwe irissies. | |
[pagina 347]
| |
Ien 't was zoo stil.... zoo hiel stil.... Erges ien de wei bloatte 'n skaèp. Ien hiel zachies gromde de zee. Oars was deer niks te heuren. Doe kwam van ver 't dof geluid van woagewielen over stroat-klinkers. Ien as zee langzoam deer heufde droaiden ien keken neer de bocht van de weg, zaggen zee deer Keyser komme, met zeen dresseerkar. Hee zellevers liep noast de klepper, ien de dokter liep an de endelste kant.Ga naar voetnoot1) ‘Brengen zèè hom tuus?’ Wannes-Jan zee het. Moar 't was Wannes-Jan zeen stem niet. Ien doe Kloas knikte, doe zee die zelfde roare, dreuge stem: ‘Da's goed.... da's goed.’ Zee bleven stoan zonder bewegen noast mekoar, tot de woage an 't hek reejen was, doe droaide Wannes-Jan zeen eiges om ien met zwoare, troage stappen, gonk hee de mannen veur, langs 't huus, langs de stalmuur.... neer de achterdeur.. tot ien de keuken, weer zee Reyer neer leejen op zeen eigen bed. Deur de kleine ruitjes van 't keukenroam kos je nog 'n greut stuk van de glanzige avondlucht zien.... Ien dat loate licht wasse zee deer bij mekoar, de dokter.... ien Keyser.... ien Kloas. Ien zee sproaken niet.... zee sproaken gien van oalle. Wannes-Jan, greut ien stram.... sting bezij'je de bedstee.... zeen armen ruureleus langs zeen lijf. Ien hee keek, keek met starre oogen ien 'n strak geloat. Ien oal wat hee zag, da'wasse twee bruine handen die noast mekoar loage op 't loake. Wat skuldelooze kienderhanden.... Vermeurd.... Stil moakt veur altied.... Hee voelde 'n verskeurdheid van leed.... heel diep ien hom. Moar hee wist niet wat leed da'was. De dokter zee: ‘Hij was 'n flinke kerel, Vliet.... 'n jongen om trotsch op te wezen.’ Wannes-Jan zeen oogen keken hulpeloos de dokter oan. ‘Jaat,.... jáát, dokter....’ zee hee. Moar hee kos 't niet begrijpen.... hee kòs 't niet. Doe kwam Tetje deur het achterhuus zachies neer binnen. Zee huilde. Jaat, zee huilde èrg ien zee zee teuge Wannes-Jan dat zee van Rey houwen had as van heer eigen kiend. ‘Hee was zoo'n lieuw jong, Wannes.... hee was zoo'n goed jong....’ ‘Jaat.... jáát Tetje,’ zee Wannes-Jan. | |
[pagina 348]
| |
Ien Keyser proatte noast hom met zeen zware, goe'jige stem: ‘Jij wor wèl zwoar bezocht, Vliet.... eerst jouw vrouw.... ien nou jouw ienig kiend. Jij krijgt je deel wel, man....’ Wannes-Jan zeen greut heufd knikte moar oal: ‘Jaat.... jáát, Keyser.’ ‘Je mot nou perbeeren om niet opstandig te worre, Wannes-Jan....’ zee Keyser, ‘Dá' mo' je niet worre, man.... Je mot deer ien kenne berusten wille, oal is 't zwoar te droage. Jij mot moar oan Job denken, bûrman. Van hom steet deer skreven:.... Ien dit oalles zundigde hee niet ien skreef Gode niks ongerijmds toe. Heur je mijn, Wannes?’ ‘Jaat Keyser.... jáát.’ Moar hee begriep 't niet. Hee kós 't moar niet begrijpen. Doe zee de dokter, zee mosten hom moar allienig loate ien langzoam ien zachies gongen zee hien.... Kloas die moar oal omkiek neer Wannes-Jan, Kloas 't loatst. Hee merkte 't niet. Hee kiek allienig moar neer die twee handen. Ien wat hom die handen vertelden, da'wier oal skrikkeleker. ‘.... Ien weerom he'je dat nou daan, Rey.... Weerom he'je oan mijn niet docht? Hè je dan niet denken kenne, dat jij mijn ienig kiend was.... ien dat hee....dat zeen vader deer zooveul had.... Hè'je oan mijn dan hiel niet docht.... Hiel niet?....’ Deer was gien stem die antweurd gaf. Deer was niks.... niks. Hee was allienig.... hielgoar allienig. Doe gonk hee loopen. Hien ien weer.... hien ien weer. Van achter neer veur.... van veur neer achter. As 'n beest dat ze kooid hêwwe ien dat deeruut wil. 't Huus was te klein veur zeen jammer.... ien veur zeen hoat.... ien veur oal 't lilliks, dat noît ien hom weest was, ien dat nou ien hom omhoog kwoam. Ien hee liep.... ien hee liep.... De kwertieren uut, de uren uut.... Tot hee moed was.... èrg moed. Doe sting hee stil bij de bedstee, ien de donkerte.... ien hee luusterde. Deer was de kreet van 'n loate vogel die over 't huus hien neer zeen nest vloog.... Hee heurde 't.... hee heurde ôk de zee.... de zee die altied mee zong. Deur 't roam zag hee de skemerige deel op.... Hee zag de deur van de skuur die open sting op de wind ien hien ien weer piepte. Oan de binnenkant van de skuurdeur hing Reyer zeen blauwe kiel.... ien die wiegelde mee met de deur ien fladderde op ien neer.... hiel zachies. Doe ien-iene was deer 't weten.... Ien 't begrijpen.... 'n Skreeuw omhoog neer zeen keel.... hevig ien skor.... niet teuge te houwen. Ien dan allien nog moar, allien nog moar dat iene: | |
[pagina 349]
| |
‘O manneke-van-mijn.... o, manneke-van-mijn.... Ien ik hieuw doch zooveul van jou.... zóó veul....’
Zee hêwwen Reyer weg brocht neer 't kerkhof. Zee hêwwen Reyer begraven. Ien Wannes-Jan bleef allienig. Allienig veur de derde moal. Allienig met zeen eiges. Ien hee begreep 't niet. Hee had altied docht dat hee 'n wijs mensch was ien dat hee 't goed wist: ‘A'je hard werkt, ien zunnig leeft ien tevreejen bent.... dan wor je van eiges zegend.’ Ien hee was zunnig weest ien tevreejen.... bár-tevreejen.... Ien hard werkt had hee ôk. Moar zegend was hee niet. De ienvoudige wijsheid van zeen kiend, had hom veul skoons loate zien.... had hom veul loate zien dat hee noît zien had ien dat deer doch altied weest was. Ien noast 't langzoam groeien van Rey zeen jonge leewe, had hee leerd dat deer méér was, dan werken ien geld-verdienen.... ien zunnig zijn. Hee had 't langzoam leerd.... bedoard ien 'n bietje zwoarwichtig.... ien doch 'n bietje met zeen eiges ien-nomen.... zoo as zeen oard was. Hee hád nou ien-keer veul met zeen eiges op Moar leerd had hee het. Ien nou was 't zóó komme.... Nou was 't van binnen bij hom oan floarde skeurt. Nou had hee oalles verloren.... meer, veul meer as de aare keeren.... Ien houvast had hee nie'meer. Hee was allienig, hielgoar allienig. Ien de hoat was ien zeen hart komme.... ien 't hart van Wannes-Jan die nog noît iemand haten had. Zeen bûrmans gonk hee stuursch veurbij.... zonder 'n weurd of 'n blik. Teugenover de Slikkerts voelde hee 'n machtige wrok.... asof zee 't wasse die hom dit oan daan hadden. Ien Driekus die ien keer kort na Reyer's dood, wat bedremmeld, moar doch argeloos 't erf op was komme leupe.... stuurd deur zeen moeder.... Driekus had hee vort-jaagd met rauwe vloeken. Da'was de hoat.... de hoat, die hom lillik moakte. Zeen werken had gien doel meer.... hee wist ommers nie'iens wat hee met zeen eiges nog beginnen most. Moar 't vee ien de wei had hom neudig ien 't peerdebeest ien 't stalletje vroeg met bedeloogen om eten ien 'n goed weurd. Hee gaf zee oallemoal wat zee neudig hadden.... eten ien drinken.... goeje weurden had hee niet meer.... Doe 't lammermarkt was, ree hee zellevers met de bakwoage neer Burg. Met 'n barsch gezicht zat hee boven op zeen kar.... ien norsch ien stug deê'hee zeen zoake af met de veekoopers.... Afzetten liet hee zich niet. Hee kreeg wat zeen lampies woard wasse. Moar op de hienweg ien op de terugweg groette hee niemand. | |
[pagina 350]
| |
Ien 't leed brandde oal dieper ien oal heviger. Ien 't leewe wier oal moeizamer. De dagen duurden lang.... Ien de nachten duurden langer. De menschen zee'jen: ‘Wannes-Jan wordt skuuw.... Wannes-Jan wordt 'n bietje kiensig.’ Zee zee'jen ôk: ‘Wannes-Jan wordt oud.’ Jaat, oud wier hee, skrikkelek oud. Dâ'kwam van de ienzoamheid ien van 't verdriet. Dâ'kwam van de hoat ien van opstandigheid, ien van de angst. Want bang kos Wannes-Jan somtijs zijn.... hiel bang, veur wat deer nou nog met hom beure most.... bang om dood te goan ien zoo'n greute allienigheid. Ien 't leewe gong, over Wannes-Jan zeen noarigheid hien, kalmpies zeen gang, joare kwamme ien joare gongen. Wannes-Jan werkte. Hee werkte ien de stallen ien de skuren, op't land... Hee werkte. Ien weerveur hee werkte wist hee niet.... ien wilde hee ôk niet weten. Ieder dag moakte hom grijzer ien strammer... ien stiller, stil hiel diep ien zeen zellevers. Tot hee endelek zoo moed was van 't vechten teuge zeen eiges, ien teuge dat wat hee doch nie' an kos.... zóó moed, dat hee zeen eiges moar overgaf an de ienzoamheid, ien an de stilte. As 'n kiend dat nie meer vroagt, ien nie meer bang is.... allienig nog moar stilletjes afwacht. Van 't leewe verwachtte hee niks meer. 't Leewe kos hom doch niks geven. Hee had wél leerd dat hee met zeen ijver ien met zeen regskapenheid, 't leewe doch nie' maken kos, zooas hee 't hêwwe wou.... zooas hee 't wilde. Begrijpen dee hee 't niet. Begrijpen dee hee eigelek niks. Hee wist nou wel dat hee zoo wijs ien verstandig niet was as hee zeen eiges altied docht had. Moar zeen geloatenheid ien zeen overgave wasse groot. Ien doe hee zoo hielgoar zonder verlangens ien zonder begeertes zeen leeuwe af moakte.... ien hielgoar nie'meer perbeerde om goed ien broaf ien vlijtig te zijn.... doe gonk hee 't neuriën van de zee heuren.... dat zong mee met zeen arrebeid zoo as 't iens met Rey zeen arbeid meezongen had.... Ien dan kos hee ien-iens Rey zeen stem heuren.... ‘Váder.... mò'je luusteren, vader.... Heur je die marel zingen.. Mooi héé vader? Ik houw doch zooveul van marels. Vin 'je 't ôk niet mooi om neer te luusteren.’ Dan skudde Wannes-Jan zeen grijze heufd ien hee glimlachte.... jaat, hee glimlachte. Ien onder 't werk deur heurde hee neer Rey zeen stem.... ien bijwijle zag hee dan ien-iene 't skoon dat om hom was.... 't skoon van zeen land ien van zeen vee.... ien van de vogels van zeen eiland. Dan sting hee effies stil bij zeen skaèpe ien bij zeen lampies. Zeen grijze oogen keken peinzerig neer de blauwe lucht ien neer 't zonlicht dat op de duunen leê. | |
[pagina 351]
| |
Ien hee voelde diep ien zeen zellevers de rust.... de rust ien 't vertrouwen. Wannes-Jan had ien zeen leewe veul, hiel veul: ‘Nennik!’ zeid, ien nou gonk hee: ‘Jaak....’ zeggen. Ien hee zee 't goed. | |
XIII.Doe is de dag kommen, dat Wannes-Jan zeen Daad dee.... zeen greute Daad. Op 'n mooie zeumermorgen gonk hee hien neer Kloas Slikkert zeen huus. Hee most de greute weg goan, want 't graspoadje was hiel goar dicht groeid. Ien hee gónk de greute weg.... de heufdweg, die hee had leeren goan, veul zware joare deur. Zoo kwam hee bee Kloas ien Tetje ien doe vertelde hee deerlui: ‘.... hee gonk zeen doening van de hand doen.... ien nou had hee heurd.... Driekus had oal 'n poar joar 'n meike te verkeeren.... ien wou wel trouwen goan. Ien nou had hee docht, hee zou Driek wel erfgennoam moake wille van zeen doening.... ien dan kos Driekus die metiens over nemen.’ Dewijl hee dat zoo stil-weg te vertellen zat, zag hee eerst de verboazing ien doe de blijdskap ien de oogen van Kloas ien Tetje.... ien hee wist wel Wannes-Jan, dat 't niet allienig was om Driekus die de mooie doening krijgen gonk.... moar ôk om dat hee deer, na zooveul joare weer zat ien deerlui huus, ien proatte zooas vroeger. Ien Wannes-Jan was blijd om de blijdskap van Kloas ien Tetje. Zee proatte soame nog veul over 't weer ien over de skaèpen ien de lampies.... ien ôk over de eerappels ien over de tuunwoaltjes die zee neudig vernieuwen mosten. Ien doe zee deer zoo's over proat hadden, gonk Wannes-Jan weer neer huus. Moar zoo as hee 't zeid had, zoo is 't beurd. Driekus kwam op de doening.... ien hee heit de doening opwerkt tot 'n greut bedrijf. Hee heit 'n best bestoan kregen.... ien zeen kienders deer bestoan was nog beter. Ien zeen kleinkienders heurden bij de rijkste boeren van 't gouwe boltje.
Ien Wannes-Jan is dood goan.... niet zoo veul joare nadat hee zeen Daad daan had. Zee hêwwe hom begraven bee zeen Morrie ien bij zeen Rey, op 't kerkhof van Koog. Deer weer je ien de verte de duunen kan zien ien weer je de zee kan heuren. Deer leit hee nou, ien op zeen grafsteen stoat allienig moar: ‘Wannes-Jan Vliet.’ |