Opwaartsche Wegen. Jaargang 6

[p. 306]

[Gedichten van Martin Leopold]

Harpspeelster
door Martin Leopold.

Het wonderzoete bloeien van haar oogen,
de vreemde vreugde van haar blanke lach -
zij was het; en, over haar harp gebogen,
de handen aan 't gespannen snarenrag,

Speelde zij, huiverend en droombevlogen,
alsof zij rondom toovertuinen zag
waar zomer geurde, en loovers teer bewogen,
de zwoele bloesemweelde van den dag.

't Was of een heel ver weg en gouden zingen
van eenmaal waar en zoet geweten dingen
aanbeefde, en werd tot zuiver harpgeluid -
en weer wègvloeide op vlagende avondwinden,
die van den klank de teed're golving minden,
het ijle weefsel van den schemer uit....

[p. 307]

Herinnering
door Martin Leopold.

Zoo teeder als de nacht, die aan de ramen
en in de kamer om de rozen stond,
waren uw handen, Moeder, als zij kwamen
over mijn hoofd, dat gij te droomen vondt,

En vreemd, alsof het niet in de ovalen
van uwe handen en haar schemer lag,
maar ergens ver in licht van gouden zalen,
in wonderbloei van tijdeloozen dag -

Zoo wáren wij, Moeder, en droomden samen
over herinneringen van een reis;
en toen we aan het bitter heden kwamen,
dachten wij beiden aan het Paradijs -
ik meende, ik droomde dieper en veel verder,
Moeder, maar gij waart lang reeds bij den Herder.