Opwaartsche Wegen. Jaargang 6

[p. 194]

[Gedichten van Willem de Mérode]

Tijdens onweêr
door Willem de Mérode.

Heerlijke, die in vuur en vlam
Zoo menigmaal terneder kwam,
Op bliksemenden wagen
Uw knecht hebt thuis gedragen,

Wij zien het hoe de steile wolk
Ineenstort tot een dwarrelkolk
En opwaarts zweeft in dampen,
Staat er uw ros te stampen.

Gedenk aan al wat is bezield
Laat de oogst ten velde niet vernield
Zijn als Ge uw hagelbenden
Hier wilt terneder zenden.

Och, dat ons oog uw wonder zag!
Behoed ons voor den donderslag!
Ons huis, ons bloed, onszelven,
Laat niet door 't vuur bedelven.

Och Heer, Gij weet hoe 't hart ons prangt,
Nog aan dit nietig leven hangt,
Maar wilt Gij alles samen,
't Zij 't Uwe, neem het, amen.

[p. 195]

In droogte
door Willem de Mérode.

Die zonde's brand bestrijdt met vuur
En menschenharten en natuur,
Wat leeft van U gescheiden,
Wilt zaligen door lijden,

Och Heer, wordt ook door regen mild
't Uitslaande vlammen niet gestild?
En kan Uw stroom van boven
Niet 't gluipend smeulen dooven?

Want als Uw aarde en hemel gloeit,
Wordt alle leven uitgeroeid.
Het sap gist tot vergiften.
Ons bloed begint te schiften.

Gedenk de onnoozele natuur,
't Geduldig en onmondig dier,
Ons, met gevouwen handen,
Wier bidden haast gaat branden.

O God, wees met ons hart begaan;
Laat 't wrokkend niet in vlammen staan.
Gedenk niet onze schande,
Spaar ons en onze landen!

God, red ons uit den grootsten nood,
Uit dezen smartelijken dood:
Vervreemd van U te sterven
En eeuwig te verderven.

Heer, als 't gedierte tot u steunt,
Schoon onze ziel ellendig kreunt,
Gloei' 't onder ons en boven,
Och, laat ons U nòg loven.

Geef ons gedùld; want onverwacht
Kòmt Gij, en zeker vóór den nacht.
En zóógnend zult Gij komen.
Hoor! 't régent! en 't zal stróómen!