Opwaartsche Wegen. Jaargang 5

[p. 479]

Aan het eind van de vijfde jaargang.

Nu God het ons schenkt, ons eerste lustrum te beleven, is onze eerste gedachte die van grote dankbaarheid aan Hem, zonder Wiens nabijheid ons werk slechts ijdel pogen zou zijn geweest.

En dan een van herinnering, terug naar onze eerste aflevering van onze eerste jaargang, toen we moesten beginnen met ons manco te belijden.

Zijn we veel verder dan toen? Neen, zeker niet; het is nog vrij armoedig, wat we kunnen bieden, als men vraagt naar onze moderne Christelijke literatuur.

Maar onvruchtbaar zijn toch deze vijf jaren niet geweest. En Opwaartsche Wegen is in die jaren het centrum geworden, waarom de besten van de ouderen, en nagenoeg alle jonge krachten zich hebben gegroept.

En het toenemend aantal van de laatsten geeft ons hoop voor wat komen gaat.

Er was in de afgeloopen jaargang een grote verscheidenheid. In elke aflevering brachten we een novelle of een epies fragment; dat was ons dikwijls zelf een verrassing, als het weer lukken mocht, want niets was zo moeilik als het vinden van goede novellistiese stof voor ons tijdschrift. En liever plaatsen we niet dan op te nemen wat ons zelf niet enigszins bevredigt. Ook de nieuwe jaargang gaan we in, zonder de overtuiging, dat hetzelfde geluk als in de 5de jaargang ons deel zal wezen. Het plaatsen van een volledige roman of een zeer uitvoerige novelle zou natuurlik ons veel moeillikheden besparen, maar zou ons soms beletten door gebrek aan plaatsruimte om een jonge kracht te steunen, zou ons soms beroven van een schets die we toch weer niet graag zouden missen. Maar dat het zo moeilik is goede novellistieke lektuur te geven, als men niet steeds dezelfden aan het woord wil laten, toont wel duidelik hoe het belijden van een manco ons ook nu nog past.

Met de poezie gaat het gelukkig beter. Er zijn in de loop van deze vijf jaar enkele krachten omhoog gekomen, die betekenis beginnen te krijgen. En speciaal in dit laatste jaar is er voor veel wachten vergoeding gekomen. Smit heeft dit jaar zijn eerste ontwikkeling met een bundel besloten en bewees met Van de kennisse Gods dat hij niet aan de versifikatie van Feesten van 't jaar, die men eenigszins eentonig noemde, gebonden was. Jan de Groot gaf naast zijn vrolike natuurgedichtjes, die we al langer van hem kenden en waarvan we de frisheid nog steeds waarderen, andere poezie, waarin hij ernstiger stemming op een zeer direkte, soms abrupte wijze uitte. Martin Leopold groeide zeer snel, en schrijft een vers,

[p. 480]

waarvan de klankvolle rijmen aan Martien Beversluis doen denken. G. Kamphuis gaf gedichten van meer psychologiese struktuur; in Soldatenkamer plaatsten we wel een van de beste gedichten van onze jaargang.

Nu heb ik nog niet eens onze oude vriend De Merode genoemd, die ons zo goed door de moeilike jaren hielp en enkele jongeren, als v. Eysselstein, W. Hessels Y. Jacobs, Ido Keekstra, medewerkers als N. Kluyver en J.J. van Geuns, Helène Swarth.

Ook voor de komende jaargang hebben we reeds een niet onbelangrijk getal gedichten liggen, ook zullen we in de nieuwe jaargang weer wel nieuwe jonge schrijvers kunnen introduceeren. Van een enkele onbekende hebben we zelfs reeds werk in portefeuille.

Op krities en orienterend terrein is Opwaartsche Wegen naar onze mening en volgens vele welwillende recensies nooit onbelangrijk geweest. Er is in de laatste jaren op dit gebied heel wat verricht en ook onze laatste jaargang bracht verschillende mooie studies. Ik denk aan het opstel van v. Teylingen Over het objectieve in de schoonheid, van P. Mindera over van Eyck, van E.L. Smelik, over Prof. Dr. Is. van Dijk, van Wilma over De Merode. Belangrijke of populaire boeken werden uitvoedig besproken: De Opstandigen, Gouden Teugels, Kleine Inez, Feesten van 't jaar, Letje, Anema's Kunst en Ontaarding.

Ook buitenlandsche literatuur kreeg herhaaldelik een beurt. Onder Boekbespreking kwam weer heel wat aan de orde. De bibliografieën, die in wijde kring worden gewaardeerd, gingen geregeld voort.

Ook op dit kritiese en historiese gebied belooft de nieuwe jaargang weer belangrijk te worden. We willen niet te veel beloften doen, omdat bijzondere omstandigheden het soms onmogelik maken die in te lossen. Een artiekel over Querido, twee jaar geleden aangekondigd, zal in deze jaargang verschijnen, evenals een uitvoerige beoordeeling van de bekende romanserie van A.M. de Jong over Merijntje Gijzen. Een rij korte artiekelen zal het modern Afrikaans proza bespreken.

Verder zal dit jaar ook van betekenis zijn doordat een van onze medewerkers, die aan een belangrijke studie over 17de eeuwse poëzie bezig is, speciaal over Revius, ook ons van de resultaten van zijn werk wil doen genieten. Zo zal het ons o.a. mogelik zijn onbekende poëzie van Revius te herdrukken, en onuitgegeven poëzie te publiseren.

Dat Opwaartsche Wegen nog niet meer geeft dan het al doet, komt doordat het aantal lezers nog steeds te langzaam toeneemt. We zijn wel over het dode punt heen, maar als onze lezers eens wat beter meeleefden en wat abonnees wierven, of niet met zijn vijven (of nog meer soms samen) om één enkel abonnementje groepten, dan konden we nog zoveel meer doen. We blijven echter ook in dit opzicht ons optimisme bewaren.

DE REDAKTIE.