Opwaartsche Wegen. Jaargang 5

[p. 321]

Najaar
door Willem de Mérode.

't Ooft, dat door vurig zonnestreelen
Vol zoetigheid gezwollen was,
Zinkt van de zwakgedragen stelen
En schuilt zijn blos in 't dauwig gras.

De groene bolster berst in 't zwellen,
De gelende kastanjebaar
Strooit vruchten die zichzelven pellen
Ten voeten van den wandelaar.

In goedheid heeft de leege wingerd,
Die mild ons dorsten heeft gestild,
Zich lichtend om het huis geslingerd,
En, méér, de wilde vlamt en trilt.

't Al geeft zijn best; ook God, ons leven
Is mede naar den herfst gerukt.
Maar ook, de vruchten, die wij geven,
Verdienen niet, dat Gij ze plukt.

Doch wilt Gij in uw goedheid zenden
Een langen najaarsdag vol zon,
Misschien mocht iets zijn groeien enden
En rijpen, dat men 't plukken kon.