Opwaartsche Wegen. Jaargang 5

[p. 209]

Boot in den nacht
door W. Hessels.

Dingen die lang te slapen waren

worden nu wakker in den nacht.

'n Zwarte boot met 'n groene lantaren

tuft voorbij op de donkre gracht.

Hij moet nog laat naar huis toe varen,

de man bij 't stille roer op wacht.

'n Stille gestalte, die mij even

op de vage wal ziet staan -

Wij kennen niet elkanders leven,

wij zijn voor elkander zonder naam.

Maar in den nacht voel ik het beven:

dat wij beiden door het leven gaan.

Hij was 'n kind, wiens stille droomen

naar buiten traden in de lucht:

in avondrood, in de donkre boomen,

in het nachtelijk windgerucht -

een kind dat hunkerde om te komen

hóóg, met een witte meeuwenvlucht

het stralend blauw in, - uit te varen

over een suizende morgenzee -

Totdat de schemering zijner jaren

in 't helder van den dag verglee -

Hoe dikwijls staat hij nog te staren,

peinzend op een verlaten ree!

[p. 210]

 

Kèn ik hem niet? Want nòg soms zingen

 

de vreugden van het kind in mij -

 

Alle menschen en alle dingen

 

waren elkaar als kind nabij -

 

Wij dragen samen herinneringen

 

van eenzelfde lentewei -

 

 

 

Zwart in den nacht zie ik hem varen

 

vreemde gestalte zonder naam

 

en in de mist dooft zijn lantaren,

 

ik blijf alleen aan 't water staan.

 

Scheidt 't leven die tezamen waren,

 

moet ieder eenzaam verder gaan?

 

 

 

Maar over het verlaten water

 

sterft de beginnende klacht -

 

Wij vinden elkaar wel weder later,

 

als de thuisreis is volbracht -

 

En door het donkere geklater

 

zingt het verlangen in den nacht.