Opwaartsche Wegen. Jaargang 5

[p. 178]

Herodes
door G. Kamphuis

De zoete wijn der wellust dronk zijn mond
Ten diepste uit; zijn hart verteerde in nachten,
Verlicht door vrouwenoogen, die 't verbond
Van 's konings dreigende angst en smart weglachten.

Maar als het stil geworden is en schaal en
Leege beker bleek morgenlicht omzweeft
Komt tusschen schemergrauwe zuilen dwalen
Des Doopers schuldloos hoofd, waar bloed aan kleeft.

Dit kon zijn klein en wankel hart niet dragen,
Dat eenzaam brandde, maar hem niet verliet,
En 't leven teerde snel naar late dagen
Totdat hij kwam aan oeverloos gebied.

Toen in een late, sterrenlooze nacht
Heeft zijn versomberd hart hem omgebracht.