Opwaartsche Wegen. Jaargang 4

[p. 241]

De kraaien.
door J.H. de Groot.

Een ruige wind joeg over wei
en akker heen, en sprong nabij
wat kaalgejaagde boomen op, hoog op
en schudde wildverwoed hun leeggevaagden kop
dat al de lange zwarte takken kraakten.

Doch joelend vlood ie voort en liet een schaterlach
die flapte in de lucht en klapte als een slag
van 'n leniglange zweep. Zoo nu en dan was
naast het windgeweld, een schor gekras
van kraaien in de lucht, die zwierden
rond de hooge kale kruinen, of dreven
dronken vóór de wind en bleven
aarz'lend vleugelklappend staan en zakten
naar beneê, om op de wilde takken
een steê te zoeken.

Over het smalle weidepad
vol zwarte modder, trad
een man. Z'n spiedend oog
zocht ver vooruit, omhoog,
of er een prooi bewoog, voor z'n geweer
dat in den arm gereed tot schieten lag.

[p. 242]

 

Daar waar de kraaien krasten in 't stoeiend windenspel

 

was plots een vreemd en angstig vlerkgewiek. Fel

 

kraakte er een schot.

 

En wierp de wind zich op het harde knalgeluid

 

en sloeg 't aan flarden, joeg het voor zich uit

 

Hoog in de wilde wolken.

 

Maar achter 't snel verspreidend lood

 

vlood evenvlug een grage dood

 

die beet zich vast in 'n krampend vleugelpaar

 

dat poogde nog te vluchten. De kraai viel naar

 

den grond en stuipte wijd de snavel open]

 

de oogen groot; wat bloed kwam traag geloopen

 

uit kop en borst en kleurde donker rood

 

het doffe veerenzwart.

 

 

 

En aan den voet der boomen droeg de wind

 

wat blaren aan en dorre brokjes hout,

 

En langzaam werd de zwarte vlek

 

van doode veêren dichtgedekt.

 

 

 

Hoog in de boomen klonk een droeve klacht.

 

De wind hield bij het eenzaam graf de wacht.