Opwaartsche Wegen. Jaargang 1

[p. 1]

[Opwaartsche Wegen 1923-1924]

Gedichten
van Willem de Mérode.

Miserere mei.

't Is beê- en boetedag.

Verloornen en gewonden,

Richten hun stil geklag

Tot U: vergeef mijn zonden!

O Heer, aanzie dit hart,

Dat trotsch is en verslagen.

't Heeft uwen toorn getart

En kan uw toorn niet dragen.

Gij weet, hoe 'k tot u ween,

Geen die méér troost behoefde.

Laat mij toch niet alleen,

Mij, een naar U bedroefde.

Al heb ik dwaas weerstreefd,

Hoe hoog mijn zonden rezen,

'k Berouw 't, en Gij, vergeeft 't....

En schuldeloos zal 'k wezen.

't Is beê- en boetedag.

U, doornenkroongewonde,

Tot U, dit stil geklag:

Vergeef, vergeef mijn zonden.

[p. 2]

In allen nood.

In allen nood en bitterheid

Zijt Gij nabij geweest.

Nu ben ik tot de erkentenis bereid:

U min ik 't meest!

O, daarom liet Gij mij alleen?

Wat is dit wrang en zoet:

Te staamlen, stug nog, door zijn tranen heen:

Gij zijt zoo goed!

Berouw blijft bitter, en verlangst

Maakt stiller nog dan schaamt.

Bij kaarge woorden schreeuwt mijn hart van angst:

Of Gij het naamt.

Hoe Gij nu glimlacht: van uw hand

Voel ik den lichten druk

Over mijn oogen, en mijn vrees ontspant

Zich in geluk.

[p. 3]

 

Nu schijnt het als een kinderspel,

 

Dat ik U stout ontliep.

 

Ik ben terug, en, o, Gij wist het wel:

 

Ik min U diep!

 

 

 

Gij stond met open armen daar,

 

Uw oogen vol gevlei.

 

Ik voel Uw líppen hijgen aan mijn haar.

 

Zóó mint Gij mij?

 

 

 

Gij krenkt mij niet met hard verwijt,

 

Maar nu Gij mij omvangt,

 

Streelen Uw handen vol van lieflijkheid

 

Of Gij verlangt.

 

 

 

Nu bonst mijn hart zwaar aan Uw hart.

 

Zoo doodsbenauwd geweest,

 

Voel, hoe 't nog slaat; wild, langzaam, dof, verward,

 

U min ik 't meest!