Optima. Jaargang 2

[p. 247]

Henk Romijn Meijer
Het zwemfeest

Ik sta tegen de muur geleund,
bang, als clown verkleed,
een pak van wit linnen
met blauw stiksel.
Er komt iemand binnen.
Door de halfdonkere kleedkamer,
vader, schicht de bliksem
van jouw kiektoestel.
Op de muur beweegt
jouw schaduw, vader,
vreselijk, schaduw vrees,
mijn hoed staat je wel,
scheef op je hoofd,
de kwast rafelt, ritselt
heen en weer, ja ja,
de puntmuts kwispelt
vrees boven de veranda
van je voorhoofd.

Ik zwem wel zigzag
tussen strakke touwen
maar het is voorbij.
Rode mensen in een rij
op het terras lachen
nog tranen in hun ogen,

[p. 248]

 

vegen nog met hun mouwen

 

over hun gezicht.

 

Het is voorbij.

 

Badmeesters houden

 

het gangpad vrij,

 

ik kan ongestoord

 

in het hokje wachten,

 

mijn handen langs

 

mijn natte lichaam

 

laten gaan, langs

 

mijn benen. Langzaam

 

schuif ik zware

 

kleren op de grond.

 

Ik ben naakt

 

en zeven jaar,

 

heb lange

 

armen, bange

 

ogen, een pantser

 

van staal.