Onze Stam. Jaargang 1913

[p. 162]

De dochters van Loth.

(Fragment uit ‘Madjoon’, onuitgegeven roman).

...‘En zeven dag-reizen waren ze reeds verwijderd en aldoor hoorden ze, lijk den eersten nacht, het sparkelen van het vuur en roken het flakkerende solfer en was de verte een laaie purperen bloed-gloed. Want om-zien mochten zij wel, omdat de ontucht had hun oogkassen geenszins bruin gebrand en geen geile monden hun blanke borsten met plakkend kwijl besmeurd...’

Hier bladerde Willem eenige bladzijden terug om te zien den titel van het stuk - De dochters van Loth - en turende dan in het vage, dacht hij aan Loth's vrouw, die hij zich herinnerde naar het sprookje uit den school-bijbel, in eenen zoutsteen te zijn veranderd; verstaande nu dat niet de nieuwsgierigheid, maar wel de drift van het vleesch in haar was gestraft geworden. En hij las voort...

- ‘Dat Jehova, de heer, ons moeder niet genadiger was! zuchtte Agar.

- De veel geleefde dagen wegen zwaar op uw vader's nek, kind, - sprak de oude Loth - en maken zijn hart kalm en goed. Maar de Heer, die hem barmhartig was en de nieren doorgrondt, - ik zeg u dat, kinderen, opdat ge 't uw leven lang indachtig zoudet wezen, - wist die uwer moeder van zondige begeerten zwanger...

En Sarah, die was de jongste en zeer mooi, was danig bedroefd. Geen woord ontviel haar pijnlijk vertrokken lippen, doch bleeke blikken uit groote oogen zwaar, waar uit spijtig verlangen weende, dwaalden over de glinsterende verte...’

[p. 163]

Medelijden en genegenheid voor de jonge maagd verweekte Willem's hart en hij vroeg zich af, daar zij jong van jaren was en kind eener vrouw, die zooveel wellustige begeerten in de nieren koesterde, of Sarah, nu wel zoozeer het verlies harer moeder, dan eigenlijk het dood-gaan in haar hart en het opschroeien ginds verre harer groote liefdedroomen betreurde... En hij las aldoor...

- ‘Zullen we nog verder gaan?’ sprak de vermoeide Agar weer.

Zeven dag-reizen van de plaats der ramp waren ze. Zeven maal was de zon ten einder gedaald en geen duisternis evenwel over de aarde gezonken, zoo geweldig sloeg de brand zijn laaiende vlammen ten hemel. Want zeven groote steden, gebouwd op zeven heuvelen, stonden in gloed; en het vuur, dat schetterend rood op-flakkerde, vond veel voedsel aan de afgodentempels, die waren menigvuldig in getal, want allen uit kostelijk cederhout opgetimmerd, aan de vele tenten met de machtig vele menschen-lijven, die vet waren van veel vleesch en veel bloed... Zoodat het in schetterend rood en laaiend purper zeven nachten reeds de woestijn als bij klaren dage, maar akelig had verlicht.

De oude Loth, die dorste, keek om naar de met versch geöogsten wijn volle kruiken, zwierend aan de schouders der slaven, die zwijgend volgden. Jeugdig-warm rilde door zijn schonkige leden, na zoo lange onthouding, zwoele begeerte en hij sprak: - Dezen avond zullen we slachten het schaap ter verzoening en dank, en spannen hier onze tenten ter uitrusting. -

Agar liep, van vreugde in de handen kletsende, haar zuster Sarah omhelzen; bevool den slaven de geitenharen zeilen te spannen en uit te gaan met de kudden op zoek naar eene bron.

Terwijl de slavinnen de schotels uitpakten en den rijst en de boter en zochten het jongste lam onder de kudde, stak Agar

[p. 164]

haar vader kussens steunende achter den knokel-krommen rug en schonk in de kleine tasjes den lauwen wijn.

Slorpend en smakkend lagen vader en dochters geneuglijk op de tapijten neven de geurende kruiken. Malsch rood kleurde het droog verrimpeld gelaat van den ouden Loth en uit Sarah's oogen straalde langsom stille blijdschap.

Toen vroeg, gichelende, Agar naar de oorzaak haar zusters droefgeestigheid en Sarah zuchte - ons vader is oud en wij zijn ongehuwd!...

Haar blikken vielen op een druivelaar-geraamte tegen de naakte rotskloof, en zwaarder zuchtend ging ze voort - Dat zelfde lot, zuster, wacht ons... En Agar, die dan eerst inzag de akeligheid der toekomst, nam het hoofd harer zuster en drukte het, in driftig spijt, tegen haar warme borsten!... Ellendiger dan onvruchtbare slavinnen!...

De oude Loth, die aldoor aan den jongen wijn had geproefd, trok, hijgend, de beenen op en liet het duizelig-zware hoofd op de bevende knieën zakken.

De dochters bekeken hun vader, verstaande dat hij bedwelmd was van het veel drinken en elkaâr bestarende dan - één zelfde gedacht lichtte plots in hun geest op - verbeten beiden, blozend, dezelfde woorden en doken het aangezicht in de holte van elkaârs zwart omlokten schouder...

- De wijn heeft hem zat gemaakt, fluisterde Agar, en ze voelde op haar vleesch het brandende wezen en den heeten adem harer zuster.

- Zouden de jaren... zijn leden nog niet hebben verdord... beefde Sarah, streelend met rillend hand over haar zuster's zwellende borsten.

- We zullen hem nog inschenken en te drinken aanbieden, en dan kunnen we gerust den nacht naast zijne sponde door-

[p. 165]

brengen; hij zal meenen zijn vrouw voor zich te zien verschijnen...

- Mij dunkt, ik zie nieuw leven door gindschen dooden wijnrank wringen!... Kom... laat ons hem gaan besproeien... melieve!...

Jul Krekel.