Onze Stam. Jaargang 1911

[p. 245]

Smert.

En immer rustloos woelt en golft
d'oneindig-wijde wilde zee...
en somber stijgt uit elke golf
een bange klacht van diepe wee.

Ik luister droef naar 't lied van smert
van 't dof- eentonig zeegezucht
en uit m'n arrem klagend hert
stijgt ook mijn klachte in de lucht...

En dichter, dichter bij het strand,
komen klein're baren stil
gerold - en sterven op het zand
met een laatste schuimgeril!...

Maar ik en wil niet sterven nog,
spijts al mijn zielepijn;
want hopen wil ik - hopen, toch
eens meer bedeeld te zijn!...

Januari 1909.
Ary Sleeks.