Onze Stam. Jaargang 1911

Sinte Pieter.

Een arme dompelaar, die altijd had gewroet,
Stond, in zijn kale plunje, aan 's hemelspoort te tikken.
Ho! ho! mijn vriend, ge mist, ik ken u niet, ge moet
Gewis in 't vagevuur nog heel een tijdlang snikken
En zweeten! snauwde Sinte Pieter, taamlijk bot
Den suklaar toe. - Wat zegt ge, heilge man, ik zweeten!
Maar 'k deed mijn leven lang niets anders, 't was mijn lot
Op aarde! Ik zweette dag en nacht, schoon uitgekreten
Voor luiaard en nog meer door mijne teedre vrouw!
Ge waart getrouwd? Zie vriend, dat betert vele zaken;
Ik weet, wat zulks bediedt. Kom binnen. Neen, ik wou
Aan geenen prijs u thans in 't vagevuur zien blaken.
Dan mag ik zeker ook den hemel binnentreên?
Sprak stout, schier onbeschoft, tot 's Heeren sleuteldrager,
Een rijkaard, die tezelfder tijd daar ook verscheen.
Ik trouwde driemaal, Sinte Pieter, en ik draag er
Nog proeven van op 't hoofd. De Apostel keek en loeg:
Een dwaaskop hier? Voor zotten is geen plaats genoeg!

P. J. Maas