Onze Stam. Jaargang 1911

Eene Moeder.

Aan Th. Moreaux.

D'eengen keer, dat ik heur zag
De dierbre doode van mijn vrind,
Dan speelde er om heur mond een lach
Van trots om haar talentvol kind.
Een laatste maal, wou zij verschijnen
In 't feestpaleis, waar vedels grijnen,
Waar trommels slaan en pauken knallen;
Maar nog het mooist van allen
Weergalmde 't lied van heuren zoon,
Eenvoudig grootsch, veelkleurig schoon.
Het edel hoofd omlijst door lokken
Als zilver blank zoo zat zij daar,
En op die mooie grijsheidsvlokken
De zonne speelde in 't spierwit haar.
En vreugdgevonk schoot uit heur oogen,
Zij voelde fierheidsvlammen slaan,
Of parels vielen uit den hoogen,
Die in verrukking deden staan.
O trots, die komt de ziele streelen,
Ze voelt zich moeder van een kind,
Dat hooger gaven meê kan deelen
En van de muzen wordt bemind.
Vast tachtig zijn heur levensjaren,
Die zij ziet rollen aan heur voet,
Gelijk de vreemdeling de baren
Bij 't henengaan nog eens begroet.
Die jarengolving lijkt eens zonnig,

[p. 79]

 

Borduursel van 't azuren kleed,

 

Eens kalm, doorzond en heerlijk wonnig

 

Zooals de jeugd, die zalig heet....

 

Dan weder zijn het wilde golven

 

Gezweept door afgunst en door nijd,

 

Maar niemand heeft heur werk bedolven,

 

Heur taak van studie en van vlijt.

 

Nu ziet ze lauwren, zegekronen,

 

De slapen kransen van heur zonen:

 

Een arts, dien elk ten huize wenkt,

 

Die aan zijn stad zijn kennis schenkt.

 

Dat voelt ze thans, terwijl de klanken

 

Van 't Hollandsch feest hun zoet geluid

 

Daar speiren doen als gouden spranken,

 

Die trillen hel uit luit en fluit.

 

Is dat het Requiem der dooden?

 

 

 

O neen, het is een hemelwijs,

 

Een gulden ladder, als van Gode

 

Gestrekt naar 't paradijs.

 

Zij dacht dien kunstdroom meê te droomen,

 

Tot hij geheel ontplooid zou zijn,

 

Maar snoode is dan de dood gekomen,

 

Die haar onthief uit smart en pijn.

 

Het eeuwig leven ingetreden

 

Is thans de grijze, wijze vrouw,

 

Zij heeft heur roeping wel beleden;

 

Dies, kindren, is 't een eedle rouw.

 

Omvonkt was nog heur stervenssponde

 

Met beelden glansrijk als de faam,

 

Nog heeft ze met een veegen monde

 

Haar zoons geroemd en hunnen naam;

 

't Zijn klanken als van gouden snaren

 

Nog nooit getokkeld of gehoord,

 

Die klinken als zij neer komt staren

 

Van uit heur nieuw en stralend oord.

 

Houdt thans het hoofd in smart gebogen,

 

Als ieder dankbaar treurend kroost,

[p. 80]

 

Maar zij wil, dat ge alreede morgen

 

In kunst en kennis zoekt uw troost,

 

De rijkste schatten, die ze u liet,

 

Geleerdheid en de gaaf van 't Lied.

 

 

 

1911.

 

Fr. Vanden Weghe.