Onze Stam. Jaargang 1910

Zomeravond
door Siegfried de Vries.

I.

Nu is het avond - de dag van warmte vlood -
Nog hangt het licht, en donkerte blijft wijlen,
Lijk glorie na een feest wel vreugdt op droefnisdag.

Nu is het avond - en 't schouwspel is zoo groot,
Het luchtruim in zou ik willen ijlen
Omdat ik den dag niet vroolijk zag.

De wolken van 't onweer banken op -
Een wind, wat luchtig, komt zich melden
En vrede is de stemming van den tijd.

[p. 282]

 

Wittend hier en daar een wolkenkop,

 

Blauw des hemels kan zich nauwelijks meer doen

 

Is zijn diepste lagen kwijt. [gelden

 

 

 

De maan: één ronde van rood-koper plaat,

 

Stààt - aan 's koepels zuiden,

 

Eén glooiing verraadt de schepping daar...

 

 

 

Maar nu en dan een wolk-rije gaat

 

Zoo straf langs mane heen om 'r glorie uit te luiden,

 

Dat ik verwonderd naar dat schouwspel staar.

II
Stemming

Ik zit stil op mijne bank

in diep' gepeinzen.....

Ik hoor slechts ruwen klank,

voel het vrede-deinzen.....

Soldatenlied vermag nu niet
mijn stemming te vermoorden,
Als men het wond're schouwspel ziet
van maan aan hooger boorden.

De wit grauwe wolken, nu nog met rimpelingen doorgolfd, doen zoo een vredekoepel welven over de aarde, bedekken zoo schoon het droefgeestige kazerneplein. Licht vedert een glorie uit in 't wolkenheir rondom de maan, die nu eens uitgeelt rond -dan weer gelig tusschen de banken doorstreept, andermaal geheel schuil gaat, of zigzaggen scherpt in 't assche-kleurige -of wel geheimzinnig doet als een helle chineesche lampion in een dal, waar de tuinen bloeien en het mysterie schepter voert.

Stil... nu is de maan geheel verdwenen: ietwat gelig licht als geperst door de wolkfloersen toont waar ze gestraald heeft.

[p. 283]

En ook dat licht verschuifelt in 't al en een dak spant wazen en streepen.

O! vrede-stilte, die mijn gemoed zoo wonder-klemmend bekoort...

Nu kunnen de bliksemflitsen, vuur-schichtigen, gaan!

III
(Stad)

Dààr voor mij uit, achter de laan van boompjes, aan overzij van de vaart, zie en voel ik de stad. Geen drukke wijk. Een stil kerkhof met dicht zwart geboomte, nog zwarter in de voller wordende duisternis. Enkele lantaarns geven uit - gele stippen als seinlichtjes - verre of princesse-illuminatie.

Trams met hei-gele boeglichten en groene of witte bovenlichtjes snijden het donkerende door aan die overzijde.

Een kerkje heeft een kleine torenspits de lucht in geheven, ook al vredeloutering meedeelend aan het wondere natuurschouwspel, dat mij boeit. Huizen donkeren ver af, nu en dan licht-spikkeringen toonend.

En langzaam, langzaam daalt de nacht,

Nu mete mijn ziele uit van 't diepgevoelen

Van stemming in natuur boven 't menschenvoelen,

Nu rusten mijne oogen van 't aanschouwen

Van spel van maan en lucht grootsch boven de landouwen...

S. de Vries.