Onze Stam. Jaargang 1910

[p. 185]

Hollandsche deftigheid.

(Op bekende wijze te zingen).

I

Deftig is het, nooit te toonen,

Wat men is of wat men doet,

Deftig is het groot te wonen,

Schoon men slecht de huur voldoet,

Deftig is het stijf te loopen

Met gewilde ernstigheid,

En zijn jas goed dicht te knoopen

Midden in den zomertijd.

II

Deftig is het, steeds te prijken

Met veel geld, dat men ontbeert,

Deftig is het nooit te kijken

Naar een meisje, dat passeert;

Deftig is het veel te zwijgen,

Met een ernstig aangezicht,

Deftig is 't een lintje krijgen,

Waar men niets heeft voor verricht.

III

Deftig is 't de kerk bezoeken,

Vol van walm en wierookgeur,

Maar den armen man te vloeken,

Weg te sturen van de deur,

Nooit een schuinen mop verkoopen,

Krentriger nog dan een krent,

's Winters met een kraag te loopen,

Dood te vallen op een cent.

IV

Deftig is het, rijk te trouwen

Met een monster, dat veel kijft,

Altijd ekwipaadje hoûen,

Schoon j'een groote lummel blijft,

Deftig is het steeds te glippen

Door de mazen van het net,

Deftig is 't coupons te knippen,

Met de schaar nog voor je bed.

[p. 186]

V

Deftig is een Hollandsch woordje,

Dat reeds menig heeft verleid,

Gooi het maar op een akkoordje

Met je ziel en zaligheid:

Neen, ik houd meer van de leuken,

Want wat is toch eens het end?

Deftig kan je de lui vern..ken,

Tot je zelf vern.ken bent.

Utrecht.
D^r Muller.