Onze Stam. Jaargang 1910

De Rijn.

Al bergen met wijngaards en wouden en rotsen,
waar burchten in puinen de windstormen trotsen.
Beneên spoelt de Rijn; wat gebouwd aan zijn stroom,
in kleuren daar speelt van blijzonnigen droom.
Daarboven verheffen op dragende bogen
zich machtige bruggen met beelden ten hoogen,
en prachtige zuil, op 't gebergte gebouwd,
Germania rijst, die op Duitschland daar schouwt.

Doch schoonst is de Rijn, als hij zwellend van onder
de brug te Neuhausen met rommelgedonder
de macht van 't gewicht zijner waters vergaart
en ruischend en bruischend den waterval baart.
Daar schuimen en brieschen lijk sneeuwwitte rossen
de golven in deining; de stroomingen lossen
en storten ter diepte, de rotsklompen op,
onwrikbaar gestapeld in 't zwalpende sop.

[p. 146]

 

Soms scheuren ten hemel de wolken zich open,

 

en schittrend op rotsen van schuim overzopen,

 

boomt 't goud van de zon, en het spattende nat

 

lijkt vuurwerk, dat vonkelend vlam heeft gevat.

 

Het natstuift en 't doomt rond de daavrende rotsen,

 

waartegen de waters schuimbekkende botsen,

 

waar, kleuren schakeerend als in haren boog,

 

de zonne weerkaatst op het watervertoog.

 

 

 

Dan lager, verlatend het hotsen en botsen,

 

de branding van waters en zon op de rotsen,

 

doorstreeft hij zijn doel en weerspiegelt de Rijn,

 

de grootheid van 't land, dat ‘ruhig’ mag zijn.

 

 

 

Ferdinand Rodenbach.