Onze Stam. Jaargang 1910

Havengezicht.
(Prins Hendrikkade)

Geen druk gewoel hier, geen zweet-gezwoeg,
alles schijnt wel vree... onder de zon. Stil
loggen de schepen, ofschoon 't geen zondag
of hooge feesttij is' Want het dure, kostb're brood
wordt verder op met langen arbeid slecht verdiend.
Hier is 't een stille plek. Een enkel wiel,
waarover ketting henkert, schuurt knarsend met zijn assen
in de groeven: een baal rijst hoog en daalt dan weder laag:
de lichter wordt zoo vol... en daarna d'oostinde-vaarder,
en 't magazijn ontlast De rijkdom, die verplaatst zich,
en arme handen helpen om rijken maken rijker
voor liefst zeer weinig van 't hooggeschatte geld.
Zoo is het leven nog... nog... Het water rimpelt,
kabbelt niet. Een wig van zonlicht
spreidt er in haar mattig-gouden glanzerij.
Heel achter blokt een huis, een bouw van steen
met transen rond-kanteeld. Daar tracht
geleerdheid hoogste troeven uit te spelen
en te voorspellen of 't reeg'nen of sneeuwen
of zonnewarmen zal. Voor den een goed,
voor den ander slecht weer op til is...

Daar... boven 't muren-ópstaanuit, zoo ver en ijl
als ware het eene fata-morgana, een visioen gelijk
heffen zich de masten van een bark.
Het touwwerk is als rogge-draden:
streepjes tegen de grijzig-blauwe lucht.

[p. 112]

 

Maar lijk los wapperend in de ruimte

 

- men ziet de draden niet, die haar het meeflad'ren

 

met den stroom van wind verhinderen -

 

spannend, plooiend, vertoont zich daar

 

de nederlandsche vlag!

 

 

 

Zoo fier... zoo, als een heldhaftig wezen,

 

boven alles verheven... wijzend

 

op een verschiet... dat wellicht spoedig zeer nabij is,

 

voor vlaanderenland en hollandsbeemden.

 

Het dundoek duidt op toekomst,

 

die zal weten ons Nederland hoog verheven...

 

niet in daden van geweld... doch in geluk

 

voor allen: voor den rijke, dien d'Oostindevaarder rijkdom brengt,

 

en voor den arme - nu nog arm -- die het kapitaal van geld vermeert...

 

(Fragment.)

 

 

 

Amsterdam.

 

S. de Vries.