Onze Stam. Jaargang 1909

[p. 145]

[Nummer 5]

Zangdight ter eere van Brugge's helden, Breydel en De Coninck.

(De plechtige ontvangst in 1302, verbeeld door de onthulling der standbeelden, in 1887).

AANMERKINGEN. - De schrijver stelt zich Brugge voor op het oogenblik der plechtige ontvangst van Breydel en De Coninck, ten jare 1302. De helden worden op de Groote Markt verbeid door de gansche stad en een groot gedeelte van Vlaanderen. In afwachting hunner komst, verhalen de overheden en de bevolking de koene daden der twee dappere Bruggelingen, hunnen reuzenstrijd tegen Frankrijk en hunne roemrijke overwinning. De herinneringen doen de opgetogen volksschaar hoe langer hoe meer om de tegenwoordigheid der helden wenschen, en eindelijk verschijnen zij te midden van de menigte, die hare geestdrift in een triomflied lucht geeft.

Magistraten.
(Koor van 20 tot 30 Mannen).

Op, Brugge, versier uw straten met bloemen!

Pluk loover, vlecht kransen, gij, juichende schaar!

Ginds dagen uw redders, die ge immer moet roemen!

Op Brugge! De Coninck en Breydel zijn daar!

[p. 146]

Vrouwen en ouderlingen.
(Recitatief).

Wanneer het volk, niet lang geleden,

Een slaaf gelijk, in keetnen lag,

En 't land, ondanks zijn smeekgebeden,

Geene uitkomst aan zijn rampspoed zag;

Wen Frankrijk's landvoogd, wreed, vermetel,

Ons tergend door zijn overmoed,

Hier heerschte, en hij den vorstenzetel

Ontroofde aan 't oude gravenbloed; -

Ontrolden zij den leeuwenstandaard

En knelden zij den Goedendag...

De vreemdling beefde... En Vlaandrens landaard

Verscheurde én band, en boei als rag...

Het ‘Schild en Vriend’ dreef, door de wijken,

Met wraakgehuil en doodsnood rond,

En de avondzon bescheen slechts lijken:

Geen Gal betrad nog Brugge's grond.

Dekens der gilden, Ambachtsgezellen.
(Mannenkoor).

‘Aux Armes! Aux Armes!’ klonk 't van op de boorden

Der Seine! ‘Versmacht moet het Vlaamsche gebroed!’

‘Te wapen! Te wapen!’ ook dreunde 't in 't Noorden,

‘Op Kerels! Op Klauwaarts! uw land eischt uw bloed!’

En Vlaanderen's Leeuw, uit zijn sluimer ontwakend,

Den dreigenden klauw naar het Zuiden gericht,

Met oogen van wraakzucht en vrijheidsmin blakend,

Brulde ijslijk dien noodkreet den Gal in 't gezicht.

Dan grepen wij knodsen, en bijlen, en speren,

Wij rukten naar 't Zuiden, met tergend geschreeuw,

En huilden, als kon ons geen overmacht deren:

‘Wat Walsch is, dat valsch is! Heil! Vlaandren den Leeuw!’