|
| |
Gedichten (Jul. Krekel, Leuven).
Avond.
't Was avond en de volle mane hong
aan 't stille, wit- bevlokte, grijze zwerk,
te blinken, als 'n perelmoere schelp.
Het dennen boschken stond daar horkend stil.
Kristalen perels leekten uit de maan
en bengelden, al flikkeren, aan het hout.
De sparren donkerden van groen tot zwart;
ze stonden daar zoo weeïg in de hei,
Als vrouwen, stille snikkend, bij 'n lijk.
Het beeksken vlotte lispelend langs het riet,
en in het zilveren water lag de maan
te baden, wijl op d' heide alles sliep.
| |
Waar is 't zomer in den winter?
Waar, als buiten d'harde koude
al de wegen stijve snijdt;
als de snerpe wind ons neuze
ijzelig rood en purper bijt,
waar zou 't dan wel Zomer zijn?
| |
| |
Waar, als door de kale bo omen,
kil, het barre noorden huilt,
als de sneeuw met volle wolken,
uit den grauwen hemel huilt,
waar zou 't dan wel Zomer zijn?
Waar, als bloem en struik verslakkerd,
in den sneeuw begraven ligt,
als en musch, en muis aan 't dwalen
om 'n greintje koren bidt,
waar zou 't dan wel Zomer zijn?
Waar in 't hartje van den Winter,
zou 't toch warme Zomer zijn?..,
achter 't ronkend vuurke, bij m'n
liefste vrouwtje is 't Zonneschijn!
| |
Middagtuksken in 't Hooi.
De Zonnenoven blaakt in 't matte zilver
bestikt azuur; 'n gouden stralendrang
giet laaiend licht en hitte langs de meerschen
op 't geurend- bronzig hooi. 'n Trage zang
des merels, uit nen beuk, klinkt over dalen
en 't homlen-domlen eener horzel wiegt
het boerken, in den schaûw eens hooienoppers
aan 't droomen; wijl 'n spinne, loerend, driegt
Van boerkens neuze hare zijden draden
na 'n hooistaal werpt, heur klevend doolhof weeft,
al wabberen in 't koeltje, 't vlieggewemel,
robijn, topaas, smaragd, 'n regenboog
van kleuren, in de lauwe luchte, zweeft.
| |
| |
De pekke kraai wiegt gapend in 'nen eikspits,
en in de verte rijst het somber woud,
als 't heilige der aarde grootschen tempel,
waarin de hemeldom van zilvr'en goud
heur nederlaat. En 't boerken, droomend, tukt,
van heil en vrede, hij, der aarde Koning!
Heel hoog, tot bij de zonkroon, zweeft de leeuwerk,
die boerkens bede en dank voor d' Allerhoogste
z'n voeten nederlegt en dan verrukt,
pijlrechte omleege schiet, met heil en zegen
voor boerkens hooi en graan en al z'n wegen!
| |
'n Nieuwe wereld.
Ginds doemde 'n nieuwe wereld in de starrenlocht
met krinkelende- klaterend kristalen beekjes,
waarin het lijze- lisplend liefdewater gutste...
O Heere, zoo ik toch 'n tent hier bouwen mocht!
Met rood- smaragd om 't lijf en 't purper in haar sluier,
met fonkelend goud bezaaid, zóó zij me zichtbaar werd;
en in de pure- witte wolken zuilde 'n lofzang...
en diep gebogen, brandde ik wierook op m'n hert.
Kristalen dauwendroppen dreupten uit hare oogen;
en groene palmenboomen schoten uit den grond
met geurig loover, waarin gele vogels zongen;
en zij, mij vast aan heur, met purpren banden bond.
| |
| |
| |
Minne.
‘Hebt ge nooit zoo aan 'n poezlig
doezlig nestje eens gedacht,
tusschen rozen en jasmijnen
in de zon, die zoele lacht?...’
En hij stapte in zoete mijm'ring
door de geel bebloemde wei,
en de gouden biekens gonsden
rond de blommekens, jochei!
En het windje slierde zangrig
langs den groenen dennentop,
en de zonnestraalkens speelden
in den zilveren dauwedrop.
Verder droei 'n deurken open
bij 'n linde langs de baan,
en 'n teerblonde engel kwam er
blozend in het deurgat staan.
En hij zocht, lijk zij 't eens droomde,
in het geurig groene kruid,
naar 'n poezlig-doezlig nestje
en hij vond... z'n lieve bruid!
| |
Door wind en kou.
Neus en ooren blauw en purper,
kijkt 't ineengewrongen wezen
tusschen d'hooge schouders uit,
met twee waterachtige oogen,
als 'n meken uit heur kap.
| |
| |
Over d'harden, stijven steenweg
stampte ik; snuivend, als 'n veulen
hunkrend naar den moederstal;
blazend uit den neus op maat,
krinkelende in den snerpen wind...
Laat den killen wind zich grimmig
draaien om m'n bevend been;
'k laat de wangen ijzelig zoenen
dat m'n bakkebeenderen klakkeren,
is m'n lijf 'n koude plank,
binnen bonst 'n warme boezem.
'k Zie het dorpken reeds verrijzen
uit het dal. De roode pannendaken
daken lachend wenken mijwaart;
en 'k begrijp... want binnen staat ze,
jeugdig blozende als 'n roos,
wachtende om m'n wang en neuze
warm te zoenen, liefderood!
| |
Ik ging.
Gelijk de tortel naar de duive,
in boezemjagen, snelle vlucht,
pijlrechte naar de welbeminde,
na lang gescheiden en verbeiden,
wi'n weerlicht klieft, van liefde zucht!...
Zoo zocht ik ook, vol zenuwjacht,
naar heur, voor wie m'n herte lacht
en popelt, als in mijn gedacht
heur beeld, in koninginnepracht
| |
| |
'k Ging en 't zunneken loech
'n stillen gulden lach. En 'k stapte...
En plots klapwiekte in log gefladder,
- en 'k rilde - in 't hooge boomgewas,
'n pekke kraai, en door de velden
weerklonk heur slijmig naar gekras. -
Ik ging... en 'k zag noch meid, noch boer.
En trekkebekkend, wi de tortel,
zag ik haar rood en vloergezichtje
gezichtje, beeld, dat in m'n herte
den mijter en de krone spant;
het oorbeeld, dat in liefdebrand
m'n boezem steekt; zag ik heur wangen
tot warm- hoogroode rozen prangen..
En achter d'heuvel rees de winning,
al met 'n zwarte rookpluim op;
en om ende om de groene weiden,
met tettend veulen, huppelend lam,
en witte kalveren met den stam
van ooftrijk, zwaar beladen boomen
aan 't wortelen; en... m'n meid in top!
te breien in het zachtgroen gras
En warrem wierden mijne wangen;
ik stapte vlugger. Op 'nen draf,
kwam kwispelsteertend trouwe Max
me tegen met 'n zoet geblaf...
Ik kwam... Zij breide stomme voort,
als had ze mensch noch ziel gehoord.
- ‘Wat is 't’ - Haar koude, spijtige blik
drong in m'n oogen en 'n snik
ontviel m'n plots versteven lippen.
| |
| |
En lang, zeer lang bleef 'k bij heur staan,
terwijl 'n strijd van vuur en ijs,
op dood of leven, 't hert wou slaan.
En 'k stond als zot, in d'haag geleund,
nog immer, toen de kalle maan
zoo grimmig kakelig loech. Verlaân,
in 't mistig, grouw-verkreukte groen,
waar strak m'n teergeliefde zat,
in wanhoop, met 'n laatsten zoen,
heb ik m'n liefde en hert geleid,
en 'k ging... den boezem leeg, vol spijt!
| |
Aan mijnen vriend in de heide.
Nu ligt ge weer in d'heide stil te droomen,
terwijl het zachte koeltje al om de masten speelt,
de zilveren maan, in perelmoere stroomen,
begiet de sperren en ze zilvrig streelt.
Terwijl de sparren met het koeltje spelen
in de hei, zoo lig ik hier, zoo mat en loom;
mé 'n zot, én zat, én zieke hert aan 't kweelen;
Gij slaapt... mij wacht 'n helsche droom!
M'n hert is zot, én zat, én ziek van liefde!
O! was ik mensch alléén in 't diepste van de hei;
met 't windje, met de sperren, niets mij griefde;
'k verkies den dumstern nacht, dan wel 'n vrouwenrei.
Mé 't lispelend windje alom de zilveren sparren,
Zoo ligt gij nu, al lache-droomen, wi een kind;
Wijl ik... m'n droeve zinnen aan 't verwarren,
Aan 't zoeken ben en niets dan dood en walge vind.
| |
| |
't Is schijngeluk, dat 's avonds door de stede
te joelen drijft; 't is schijngeluk, dat niet verzaadt;
maar koortsigen, wrangen nasmaak, stramme leden,
met zot, en ziek, en ledig hert allééne laat.
Ai 'k wilde dat 'k in de weide lag te droomen,
in 't groen met zilver overgoten, slapend veld,
dan zou m'n bloed weer kalm en rustig stroomen,
en 't vlamziek herte slapen, door geen schim gekweld!
| |
De sigeuner.
Eenzaam, midden 't donker dennenboschken,
een sigeuner, met z'n fluitjen in d'hand,
staat te mijmeren, 't bruine wezen op z'n
warmen boezem, op z'n vaderland
Lijze lispelend langs de sparrenkruinen
streelt het windje 't zwarte kroezelig hoofd,
glinsterend in de kalke manestralen
als 'n bloem uit warmer streek geroofd.
Op z'n lippen komt 'n glimlach spelen
en, z'n oude, bruine fluit in d'hand,
klinkt het weeïg door het luisterend boschken,
't wiegelied uit 't verre heimatland.
Op wat hooi, als in 'n vogelnestje,
zit de moeder met haar zuigend wicht,
horkend naar de diepgevoelde tonen,
die de vader op z'n fluitje dicht.
't Trilt zoo innig teer door d'avondstilte,
smeltend op de vlerken van den nacht,
als 'n lang gerekte zucht uit 't hert naar
ginds, waar zon en mane zoeler lacht.
| |
| |
| |
Koekoek!
't Luchtruim staat in laaiend-blakend vuur en
braaiend, zuchtend ligt de geel-groen heide
eenzaam stikkend in de zware hitte.
't Bieken laaft zich in het smachtend heikruid;
hijgend, ligt de leeuwerik, vlerken open;
boven 't lauwe water gaapt de goudvisch.
Eenzaam, in de verte, door de beuken,
fladderend log en loom, de koekoek, klagend
als 'n weduw, breekt eentonig d'heete stilte.
Koekoek, koekoek! Waar de welbeminde!
Koekoek, koekoek! Kom m'n gloeiend herte
sprenkelen met uw zoete liefdewater!
Koekoek, koekoek! Kom toch, 'k stik, van liefde
Koekoek! niets... de zwarte bosschen werpen
spottend, weer door d'hitte, koud, het roepen!
| |
Wolken.
Ze hingen daar de zware zwarte wolken...!
'k Zag reuzenslangen in hun krochten kruipen,
en elvenzwermen door de luchten sluipen
en bergen kuilen uit de diepe kolken.
En nieuwe wolken rezen aan den einder...
'k Zag verig rondedansen naakte lijven
en bedelvrouwen aan den grond verstijven,
en vogels pikken aan de dorre lijken.
En nieuwe wolken, zware zwarte rezen...
't Was duister om ende om tot in m'n hert;
en heimlik suisde 'n windje langs m'n wezen
en 'k met betraande oogen, weeïg werd.
| |
| |
| |
Zalige paschen.
Doezelig kwam de zon door 't vensterraamken glimmen
op de wit geschuurde tafel en de koperen
potten, glinsterend aan den wand, zoo heimlik zoet
't herte streelend, lik 'n moeder 't minzaam doet.
Neven 't snorrend vuurken zat ze, met haar kind,
't was zoo engelachtig braaf, het martelaarken;
't kon heur toch zoo innig-teer z'n moeder noemen,
en och Heer, z'n vader had hij nooit gekend.
En nu zat ze daar de weduw met haar weesje,
blij in 't herte, omdat de zonne feestlik scheen;
maar weemoedig, daar er niemand heur kwam wenschen
Zaligen hoogdag! liefste moeder!... en ze green...
Z' hoorde 't buiten wel, maar vliemend korf 't haar hert,
Zaalge Paschen! klonk het vroolik allentwege,
Zaalge Paschen! loech de zonne uit den hemel...
Zij alleen bleef daar vergeten in haar smert.
Plots sloeg 't zoontje d'handen om z'n moeders wang
‘Zaalge Paschen! Zaalgen Hoogdag! moeder lief’...
't Daalde in moeders hert als zaligheid en wonne,
en door 't raamken loech de doezelige zonne.
|
|
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd