Onze Eeuw. Jaargang 20

[p. 117]

Verzen
Van Jacqueline E. van der Waals.

Ik ween om woorden, die onuitgesproken bleven,
Woorden van troost en deernis met uw leed,
Van dank voor 't geen gij waart en voor mij deed,
Van teederheid, die ik verlangde u te geven,
Doch nooit heb uitgezegd of neergeschreven
Uit schroom voor 't groote woord, die 't ware woord vermeed ...
Ik ween om woorden, die onuitgesproken bleven,
Om al, wat ik verzweeg - en gij niet weet.

[p. 118]

Maart.

 

't Is pas Maart, de winterweiden

 

Dragen nog een waasje wit

 

En de zwarte akkers beiden

 

't Zaad nog naakt en omgespit.

 

 

 

Maar de musschen in de boomen

 

Piepen al met luid misbaar

 

En de fijne katjes komen

 

Reeds aan wilg en hazelaar.

 

 

 

't Is al Maart, de dagen lengen

 

En de zon begint alvast,

 

Op de wei wat kleur te brengen

 

Met een lichte schilderskwast.

 

 

 

Nog een maand, en allerwegen

 

Kiemt het veld en kleurt de wei -

 

Nog een maand of twee gezwegen,

 

Dan is 't bloeimaand, dan is 't Mei!

[p. 119]

Vogels.

 

Daar is een fijn gekwetter in de lucht

 

Van vele vogelkelen,

 

Mij blijft dit lichte vogelengerucht,

 

Al waar ik ga, omspelen.

 

 

 

Het is het tjilpend lief geluid,

 

Het fijn gepiep van musschen,

 

't Is nu en dan met ver gefluit

 

Een merelstem daartusschen.

 

 

 

Het is het zacht en blij gekweel

 

Van meezen en van vinken,

 

Die even soms uit vrijer keel

 

Een voller slag doen klinken.

 

 

 

Ze zeggen, dat het zomeren zal,

 

Reeds zwellen alle knoppen,

 

De elzekatjes bengelen al

 

Naast de oude elzeproppen.

[p. 120]

Avond op het balcon.

 

Wij zagen zwijgend naar het dalen

 

Der langzaam ondergaande zon,

 

Terwijl de laatste zonnestralen

 

De zuilen roodden van 't balcon;

 

Wij ademden de zoele geuren

 

Van lindebloesem en van hooi

 

En keken naar het stil verkleuren

 

Van 't aardsch en van het hemelsch mooi.

 

 

 

Maar, toen het bloeiend licht verdorde,

 

En 't purper somber werd en koud,

 

Is ook mijn hart bedroefd geworden

 

En stervensmoede en stervensoud;

 

Nog even hield een vaag verlangen

 

Mijn doodsche droefheid zacht gekleurd

 

En als een geur, die loom blijft hangen,

 

Het ledig van mijn ziel doorgeurd.

 

 

 

En zachtkens, naar mij toe gedragen

 

Door d'avondwind, klonk uit de vert'

 

Het rollen van een boerenwagen

 

En 't was, of daar gezongen werd;

 

Reeds naderden de paardenhoeven

 

En vredig uit het stil verschiet

 

Vernam mijn oor het slepend droeve

 

Gezang van een godsdienstig lied.

 

 

 

De wagen kwam, toen klonk het spelen,

 

Waarmee de zang werd begeleid

 

Uit boersche manne- en vrouwekelen

 

Wat ruw en vol luidruchtigheid,

[p. 121]

 

En eensklaps brak door de avondstonde

 

Een schelle lach uit vrouwemond...

 

En mijn ontschoeide voeten vonden

 

Op aard geen plekje heil'gen grond.

 

 

 

Waarmede moet het zout gezouten,

 

Dat smakeloos geworden is? -

 

En hunk'rend naar het veilig kouten

 

Daar binnen om den avonddisch

 

Vroeg ik een vraag. Mijn woorden braken

 

Den druk, die in de stilte lag

 

En pijnlijk werd, - en wij bespraken

 

De plannen voor den naasten dag.