Onze Eeuw. Jaargang 19

[p. 109]

Gestalten uit vroeger eeuwen
Door J.J. van Geuns.

In ouden burcht een ridder en zijn bruid....

Door de vertrekken zingen knapen-koren.
Hoort gij de wachters blazen op den horen?

Blauwe herauten rijden in en uit.

Maar om het feest van wit en goud en blond

Zijn donkere geheimen: de voor-hangen
Bewegen van beluistraars; door de gangen

Sluipt moordvolk met geslepen dolken rond.

Geleidlijk branden alle lampen uit;

De daden worden in den nacht tot droomen.
En thans wordt in legenden nog vernomen:

In ouden burcht een ridder en zijn bruid....

[p. 110]

II.
Monnik.

 

Ik ben een monnik, die door kloosterramen

 

Weemoedig lachend naar de wereld ziet:

 

Al kent hij van de dingen wel de namen,

 

Zij zijn hem vreemd: hun vreugd genoot hij niet.

 

 

 

Hij heeft alleen een wonderlijk vermoeden

 

Van zoete zonden, die daar moeten zijn.

 

En somtijds vraagt hij: Is dan dit het goede:

 

Mijn vasten, mijn kastijdingen, mijn pijn?

 

 

 

Hij twijfelt vaak, wanneer de boomen groenen,

 

En voor zijn venster fladdert een kapel....

 

Tóch hoort hij weer aandachtig de sermoenen

 

Of zit te bidden in zijn witte cel.

[p. 111]

III.
Don Juan's laatste bal.
(praeludium tot Bandelaire's ‘Don Juan aux Enfers’).

 

Don Juan, de statigste der kavalieren

 

Zag spijtig-spottend voor het laatst het spel

 

Van dansend menschdom, daar hij in de Hel

 

Voortaan gevloekt zijn somber feest zou vieren.

 

 

 

En waar hij stond in schaduw zag hij snel

 

De duizelende paren langs zich zwieren,

 

Zijn wapenrusting knarste in de scharnieren,

 

Zijn hand was om het zwaard in ijzren knel.

 

 

 

Zoo zag een jonge vrouw den ridder staan,

 

Zij kwam, en nam den helm met pluimenbos

 

Hem van het hoofd, en gespte 't harnas los.

 

 

 

Dan zag zij óp, 't gelaat donker van blos.

 

Maar toen hun hande' elkander raakten aan,

 

Fluisterde een stem in 't oor hem: Gij moet gaan.

[p. 112]

IV.
Nazang.

 

Als 's avonds bij den kalmen gang der uren

 

Het leven sluimert, en ik zit alleen,

 

Met mijn vertrouwde stoelen om mij heen,

 

En aan den wand de kleurlooze gravuren,

 

 

 

Wil 't wonder soms geschiên, dat het verleên

 

Weer opleeft binnen stille kamermuren,

 

En allerlei gestalten en figuren,

 

Als op de teenen om mijn zetel treên.

 

 

 

Zie, ik herken hen allen, één voor één,

 

Zoo duidelijk, of nu aan 't gebeuren was,

 

Wat eenmaal ik in oude boeken las......

 

 

 

Maar vind ik me in den laten nacht alléén,

 

Dan is van al die schoonheid slechts gebleven

 

Een vers: ik weet niet, wie het heeft geschreven....