Onze Eeuw. Jaargang 19

[p. 241]

‘Klein-Maarten’
Door Jenny Mollinger.

Wanneer je 't hoofdje heft naar mijn gezicht
Om mij te kussen, is het of een licht
teer vlindertje komt strijken langs mijn wang...
...Je jonge stemmetje klinkt als 't gezang
van 't vogeltje, dat zijn tevreê-zijn luid
in blijde klankjes van verrukking uit...

Je oogen zien iets dat wij niet meer zien...
Wat weet jij, beter, méér dan wij misschien?
Wat denk je toch, wanneer je handje loom
't spel vallen laat, je oogen wijd van droom
ons aanzien, met zoo'n blanken glans er in,
als vond je plotseling het fijn begin

van hemelsche, eens gehoorde melodij;
als keek je even aan je spel voorbij
naar iets, ons onbekend in aardsche woôn,
dat leeft in 't Land waar alles ijl en schoon
en zuiver is...; als werd je afgeleid
naar door den mensch vergeten zaligheid...

...Dan, langzaam, glijdt er om den kindermond
een lachje; om het bloote knietje rondt
het handje zich, en onder 't hoofdje fijn
rekt zich het naakte rugje, teer van lijn...
...En in mij zwelt het zalig weten aan,
dat er op aarde wonderen bestaan...