Onze Eeuw. Jaargang 16

[p. 129]

Verzen¹⁾
Door Jules Schürmann.

De gele blaren dwarlen neêr,
Toch is in mij geen droefheid meer
Wanneer ik loop te dwalen...
Ik ben nu rijp voor 't herfstgetij,
Wat deert of in en buiten mij
De blaren dalen...

Zijn niet de luchten wondermooi,
De boomen met hun laatsten tooi
Een weelde voor mijne oogen?
Wat deert of al de winter wacht
En zacht mijn leven naar den nacht
Reeds wordt gebogen...

De herfst, die milden toover spreidt
Op bosch en blaân vindt mij bereid
Voor zijnen laten luister...
Wat deert, wanneer ik dwalen mag
Nog in den allerschoonsten dag,
Het komend duister..

1) Uit den bundel ‘De Eenzame Weg’, a.s. voorjaar te verschijnen bij C.A.J. van Dishoeck, uitgever te Bussum.

[p. 130]

De oude viool.

 

Ik ben de troosteresse in donk're tijden,

 

Ik was in eenzaamheid met hen die leden

 

En wie in ootmoed mij hun leed beleden,

 

Mijn stem vol deernis gaf hun kracht tot strijden.

 

 

 

Ik deed mijn ziel in hunne ziel verglijden,

 

Van bitterst lijden zong ik als gebeden,

 

Gaf schoonen droom aan heden en verleden,

 

Dat wie mij liefhad weêr zich kon verblijden...

 

 

 

Ik ben de troost van trieste menschenharten,

 

Met mijn geklaag verzacht ik hunne smarten,

 

 

 

Wie mij beminnen, minnen mij voor 't leven

 

Daar ik in liefde, liefde weêr zal geven,...

 

 

 

En lief en leed en droeve erinneringen

 

Melodisch op mijn snarentuig doe zingen.

[p. 131]

Houtvuur.

 

Herfst en winter, lente en zomer,

 

Wisselen in mij, eeuwige droomer,

 

Dat ik seizoenen vergeet,

 

Bloemen ontbloeien mild voor mijne oogen

 

Waar nog zooeven sneeuwvlokken vlogen,

 

Wirlende wind blies zoo wreed.

 

'k Zit bij 't haardvuur, vlammen spelen,

 

Lekken met kleur'ge tongen de vele

 

Blokken met harsigen reuk;

 

'k Denk aan zomersche wouden, waar vallen,

 

Muntjes van zon en vogelen schallen,

 

'k Zie in het houtvuur den beuk.