Onze Eeuw. Jaargang 15

[p. 450]

Verzen
Door R.B.

Zooals 't fijne hoofd zich buigt
Onder vracht van gouden haar,
Zoo buig je langzaam naar den grond,
't Geluk is je te zwaar.

O weer den zonnegloed niet af,
Sluit niet je gretige oogen dicht,
O doe je lichaam en je ziel
Verteren door 't licht.

Draag overblij je ontbloeiden wensch,
En zwaai je zangen naar de luchten. -
Zoo draagt een boom in wijden trots
Zijn zwaar volgroeide vruchten.

O hef 't hoog, 't goudzwaar geluk,
Als 't kleurig beeld, dat wondren doet;
Waar alles wat zich wringt in leed,
't Bevend valt te voet.

[p. 451]

Herfst.

 

De boomen staan als rossige vlammen,

 

En schijnen te branden in opslaanden gloed;

 

Veel bloemen zijn er, vol wilde bekoring,

 

En bladen zoo rood als 't levende bloed.

 

 

 

De slingerplanten, ze hangen neder

 

Als druipende trossen van klinklaar goud,

 

Ze willen niet sterven, en klemmen in doodsangst

 

Zich krampachtig vast aan 't levende hout.

 

 

 

Nog lacht de zon in blauwen hemel,

 

Alsof ze de komende scheiding vergat,

 

Ze kust, ze kust de warme aarde,

 

En houdt haar in stralen van liefde omvat.

 

 

 

Een juichend herleven van glans en van weelde,

 

Een liefderoep, - een wanhoopskreet, -

 

Een duizlend verlangen, om verder te leven, -

 

Een machtig verzet tegen naderend leed.

[p. 452]

Stilte.

 

Waar wild de liefde ons nam

 

In wreeden wrong van armen,

 

Ons oploste aan haar hart

 

In 't levensvolle warmen,

 

 

 

Daar trok de oneindigheid

 

Ons zoet bemeestrend; -

 

Twee nevels, die omarmd,

 

Doorvloeid verijlen gaan. -

 

 

 

De stilte drinkt de stilt'

 

Rust gaat in rust verglij'en,

 

Ons niets vloeit diep in 't leeg, -

 

Èèn onbewust verblij'en.