|
| |
| |
| |
[Eerste deel]
Jo's moeder
Door Th. van Merwede.
Een heerlijk heldere herfstdag, een weelde van kleuren, van scherp afgeteekende lijnen in het schelle licht. Onpeilbaar diep de blauwe welving boven het vèrstrekkende landschap. De akkers waren verlaten, ze hadden hun oogst gegeven, in regelmatige lijning streepten de ondiepe ploegvoren in den schralen grond, vochtig nog na den regen; hier en daar lagen vakken van welig groen, 't nieuw gezaaide winterkoren vol opgegroeid langs den weg maar in ijlheid verloopend waar het onvruchtbare land de moeite van 't zaaien niet meer loonde en 't nog krachtig groene akkermaalshout glansde in de zon.
Rond de lage huizen in de boerentuintjes kleurden de laatste bloemen schel uit tusschen krullende koolplanten en dun opsprietende blauwe prijblâren. Wat niet bestand is tegen den winter was binnengehaald; de bloemen droegen al sporen van den eersten nachtvorst, ze zouden daaraan sterven; nu pronkten ze nog in de zon.
Vroolijk, met vlugge voetjes, stapten twee kinderen over den breeden straatweg, die leidt van Berg en Dal naar Nijmegen, Elske en Jo. Jo een flinke meid van bijna twaalf hield het kleintje stevig bij de hand, 'n aardige kleuter van zes met wakkere kijkers en een blauw strikje in het blonde haar om de dartele krulletjes bijeen te
| |
| |
houden. De twee kinderen waren precies gelijk gekleed, over haar verschoten wollen jurkjes droegen ze allebei de witte schortjes die ze gisteren, Zondag, hadden voorgedaan. Elske moest ijverig haar best doen om Jo bij te houden en toch stond haar mondje niet stil, ze babbelde over allerlei, soms even op antwoord wachtend, alleen om te weten of Jo nog luisterde.
Vroeg in den morgen had 't geregend, de weg was nog niet droog. ‘Niet in de plassen trappen’, vermaande Jo, toen Elske onbesuisd de modder deed opspatten.
‘Ik kon 't niet helpen omdat ik uitkeek naar moeder’, verdedigde ze zich. Telkens als ze van verre iemand zag aankomen hoopte ze dat 't moeder was; niet omdat het loopen haar verveelde, ze had er zelve om gevraagd en Jo geholpen om klaar te komen, maar ze was nieuwsgierig.
‘Misschien komt moeder beneden langs,’ twijfelde Jo, ‘dan loopen we haar mis.’
‘Wel nee, dat doet ze niet, 't is toch veel langer over Beek.’
‘Je kunt niet weten,’ hield Jo vol, ‘misschien is ze al thuis, we moesten maar weêr om keeren.’
Maar Elske trok haar voort. ‘Tot voorbij Derksen en dan terug’, stelde ze voor en Jo gaf toe. Ze vond 't ook lekker loopen in de zon en ze had vacantie; altijd in October kregen ze acht dagen vrij en als ze dan weêr op school kwamen waren de kachels gezet, daarom noemden de kinderen dit vroeger de kachel-vacantie, nu waren ze wijzer en beweerden ze dat de meester vrij gaf om de Nijmeegsche kermis.
...Gek, 't is nog net zomer, dacht Jo, veel warmer dan in Augustus, toen was 't haast altijd leelijk weêr... best weêr voor de kermis nou... 't zal druk zijn in de stad... ik zou der wel is heen willen en in het paardespul... ik wou dat moeder ons had meêgenome... maar dat doet ze nooit... ze gaat nog geen eens meê na de Beeksche kermis...
‘Denk je dat moeder wat voor me heeft gekoopt?’ vroeg Elske.
| |
| |
‘Misschien, je kunt met de kermis altijd koopjes doen in de winkels.’
Ongemerkt was Jo Derksen voorbij geloopen, al pratend had Elske haar meê getroond, heimelijk blij.
Op den straatweg was het stiller dan anders Maandag's morgens, meestal keerden vóór den middag al veel boeren naar huis terug, nu kwam maar af en toe een wagen voorbij. Soms knikten de kinderen den voerman g'n dag, de meeste kenden ze, maar er waren er ook die van heel ver kwamen: nog van over de duitsche grens rijden de boeren naar de Nijmeegsche markt.
Kleine dampwolkjes omhoog stuwend naderde de tram; de kinderen bleven staan, oogden ijverig in de volte van den wagen; ze trachtten in het snel voorbijgaan te onderscheiden. ‘Nee, ze is er niet in,’ zei Jo en Elske: ‘Netúurlijk niet, ze rijdt ommers nooit mee.’
Weêr gaf Jo toe aan Elske's drang om verder te gaan, ze waren al 'n heel eind van huis.
‘Daar komt moeder aan,’ riep ze stilstaande. Elske zag niemand op den weg. ‘Op de kar, naast baas Peters,’ en 't kleine ding, alsof zij de eerste was geweest merkte op dat je Peters z'n kar altijd kennen kon aan z'n witte paard. Langzaam voorthobbelend op breede wielen naderde de wagen, de gespannen huif schel wit. Voorin, naast den ouden boer, die de leidsels slap liet neerhangen op het fraai getuigde paard, zat Janna Vlier.
Bescheiden, zich klein makend hield ze de armen aan 't lijf gedrukt; in haar stil voor zich uitziende oogen lag als een strakheid van verzwegen kommer, er was niets jeugdigs meer in die vrouw van even dertig. Gekleed was zij als een stadsche maar zonder den minsten opschik; het kale paletotje viel ruim langs de hoekige schouders. Achter haar op de bank troonden twee boerinnen, forsche vrouwen zacht meê schommelend met het schokken van de kar. De eene, jonggetrouwd nog, had haar Veluwsche dracht behouden, zedig rondde het stijve kornetje om de bolroode wangen; haar schoonmoeder, de Groesbeeksche droeg de breede muts met platten bodem omkranst door witte bloemen,
| |
| |
dunne witte linten hingen aan weêrszijden af van de in fijne neepjes geplooide kant, ze was trotsch op haar gebloemden omslagdoek, den fijn doorwerkten die van geen verschieten of verslijten wist, heel anders dan de lakensche mantel der jongere, een gouden kruis bungelde aan een antieke schakelketting.
Ze waren even als Janna al bij tijds naar de stad gegaan om vroeg klaar te zijn, ze hadden zich niet laten verlokken om er te blijven voor de kermis.
‘Eén keer is genoeg,’ had baas Peters gezegd, ‘pas de volgende week is 't dolle Maandag, dan blijven we allemaal.’
‘'t Was niks gedaon van daog,’ zei de oudste, ‘je wit g'n weg nou op de mèrt de kraome staon.’
‘En in de straot ku' je niet uut de voette komme deur 't vremde volk, ik was blij toe dat ik me cente had gebeurd.’
‘Ze durve je te bieje dat 't een schande is,’ klaagde de oude weêr.
‘Nou, ik heb ook gepingeld,’ blufte de andere, wijzend op het pak, dat ze met beide handen vasthield, breekbare waar die ze niet had durven neêrzetten op den schokkenden bodem. Omzichtig vouwde ze het papier open, haalde een voor een zes bont beschilderde borden te voorschijn en reikte die over aan de oude, die er tegen tikte om te hooren of ze gaaf waren: ‘Veur twee kwartjes, ik had 'n schilling geboje en de koopman wou zestien stuivers hebbe, ze binne mooi he?’ Zelfvoldaan pakte ze haar borden weêr in, tegelijk luisterend naar wat baas Peters aan Janna vertelde. Janna had niet omgekeken toen ze haar schatten vertoonde en de beide vrouwen hadden haar oordeel niet gevraagd; als van een andere soort beschouwden ze het schrale juffertje, wier natuurlijk golvende haren opbolden onder den met verlepte bloemen getooiden hoed. Ze waren haar achterop gereden en de boer had haar een plaats aangeboden op den wagen; zeker had ze ook op koopjes geloopen, het deksel van de mand die aan haar voeten stond kon niet sluiten over den inhoud en op haar
| |
| |
schoot hield ze een pak, maar zij was te grootsch om iets te vertoonen en niemand vroeg haar wat ze had gekocht. Toch was baas Peters niet onvriendelijk, hij deelde Janna meê hoeveel de aardappels deden op de markt en hoe de boter was opgeloopen, ook dat zijn vrouw haar boter nooit aan de waag hoefde te brengen omdat ze een vaste klant had van wie ze nog een cent boven de hoogste markt kreeg.
Pas toen ze de bocht bij den tol voorbij waren zag Janna de kinderen, ze greep de hengsels van haar mand: ‘Nou ben je bedankt, daar zijn de kinder, daar ga ik meê na huis,’ sprak ze. De vrouwen achter haar verstonden wat ze zeide maar geen van beiden stelde voor om Jo en Elske te laten meêrijden. Baas Peters hield de teugels in, liet Janna afstappen, toen hij haar de mand zou aanreiken zette hij die weêr neêr. ‘Die weegt,’ zei hij, ‘laot 'm maor staon, je bint nog lang niet thuus en het peerd merkt er niks van; dan ku' je 'm nao de middag wel komme haole.’
Maar Janna dankte hem nog eens. ‘Ik zal er wel meê thuis komen, Jo kan dit pakje dragen.’
‘'t Hoeft anders niet,’ zei de boer haar nu de mand aangevend.
Janna groette de twee boerinnen en bleef staan tot de kar was voortgereden.
‘'t Wordt al 'n heele deern’, zei de oude vrouw Peters, luid sprekend om het geraas van den wagen, ‘krek d'r moeder, dat eigeste donkere haor en die zwarte ooge’.
‘En dat kleintje zoo licht, je kunt goed zien dat 't geen zusjes bin.’
‘Maar Janna is der net zoo goed voor, je ziet ze altied eender, de vaoder mag blij zien dat 't kiend zoo goed bezörgd is, hij het 'r alevel nog drie thuus.’
De jonge vrouw knikte toestemmend.
‘Die woont in Utrech mit zien moeder, hij past goed op en 't is 'n beste schoenmaker. Hij heb eers mit Janna gegaon. Da's nou al twaolf jaor geleje dat ze veur schande
| |
| |
uut der diens kwam, der mevrouw had 'r weggestuurd mit zes weke loon. 't Was op 'n avend, ik was der net veur 'n paor schoene waor 'k um verlege zat. Ze mos netuurlik der schande bekenne, ik had 't al gezien. Je had de vaoder motte heure zoo as die te keer ging, 't huus was te klein, hij vluukte d'r uut en hij zou d'r op hebbe geslaoge as de vrouw 'm niet had tege gehouwe en Janna aan 't schreie! D'r vrijer zat d'r bij, die was knech bij d'n ouwe Vlier. Die zat of ie van de bliksem geraokt was, ik dacht dat ie 't bestierf zoo wezeloos ging ie de deur uut en toe ie 's anderendaogs niet op het werk kwam dacht Janna's vaoder dat ie z'n eige had verdaon.’
‘Godnog 's toe,’ zuchtte de jonge vrouw.
De oude schudde het hoofd. ‘Geen nood heur, hij is nao de stad getrokken en het er drie daoge rondgeloope, overal hadde z'm gezien. Toe het ie 'n anderen baos gezoch. Maor 't duurde niet lang, 't beviel 'm niet. Zoo toe Janna d'er uut kon is ze in 'n minnediens gegaon, in Zutfent geleuf ik en pas was ze weg of Evert Proon zat weêr op z'n ouwe plaots. Geen maond later liep ie mit Merie. Um meer geld te verdiene is ie in Utrech gaon werke en veur de winter waore ze getrouwd.
Ze hebbe vier kinder gekrege schielik nao mekaor en aon 't vierde is Merie gestörve; da's nou zes jaar geleje dat Janna's moeder d'r van daon kwam mit dat kleine schaop umdat de vaoder d'r geen raod meê wist. Ze het er veul van gewete’... Even zweeg de oude, toen vertelde ze verder: ‘En nou der ouwers dood zien mot Janna zich hard plaoge, in 't drukke van den tied, as d'r veul lozees zien steet ze tot laot in d'n aovend te strieke en dan 's mörge's weêr vruug d'r uut.’
‘En dan nog werke veur 'n anderman's kiend,’ spotte de jongste.
‘Als te goed is buurman's gek,’ gooide de boer er tusschen en het paard aanzettend: ‘Ze het allevel 'n zwaore vracht aan die mand.’ Achter om kijkend zag hij niemand meer op den weg.
| |
| |
Janna en de kinderen hadden den wagen niet bijgehouden, langzaam vorderden ze, staag voelend de helling van den weg. Jo hield het pak stevig vast, ze wist wat er in was, voelde 't door het papier heen. Janna torschte de zware mand, het tengere lichaam zijdelings overbuigend om het gewicht minder te voelen. In de schaduw van een ouden lindeboom waarvan de wortels hoog uit den grond waren gegroeid zette ze haar vracht neêr, liet ze de kinderen rusten; nu hield Jo 't niet langer uit en moeder vragend aanziende vouwde ze het papier open. Janna liet haar begaan, zag haar de wollen cape in dikke plooien omhoog houden: ‘Mooi, he Els?’
Elske stak beide handjes uit, maar Jo wilde zelve haar den mantel omhangen, ze trok de kap, die op den rug hing, over het blonde hoofdje. Elske's krullen sprongen er uit, ook het blauwe strikje; behendig streek Jo dit alles weg zoodat het ruige blauwe laken Elske's gloeiende wangen omsloot. Grappig keek het ondeugende snuitje haar aan, met Janna lachten alle drie. ‘Net zoo'n dwergje,’ spotte Jo.
Terwijl ze haar den mantel af deed om dien weêr op te vouwen betastte Elske aandachtig de knoopen om zich te vergewissen of die wel precies gelijk waren aan die van Jo. ‘Net eender,’ bevond ze en haar gezichtje straalde nu ze zelve het pak mocht dragen. Dapper hielp Jo haar moeder, trotsch op haar kracht.
Op dien zonnigen herfstdag volgde een schitterende morgen, maar aan den horizon kuifden dreigende wolken, langzaam omhoog schuivend, zwaar opeengestapelde massa's in teere kleurschakeering van lood-grijs tot stralend wit. Nog vóór den middag brak een onweêr los, de wind loeide over de akkers, deed de boomen zwiepen, dorre bladeren stuiven langs den weg.
Toen Donderdags de school weêr begon kleumden de arme kinderen in hun versleten zomerkleêren. Elske niet, zij was blij om de kou, nu mocht ze al dadelijk haar cape omdoen en parmant, zich recht houdend in 't bewustzijn
| |
| |
dat moeder haar nakeek, liep ze met Jo meê. Janna stond in de open deur: net groote lui's kinderen, verheugde ze zich. Niemand hoeft te weten hoe zuur ik 't verdien... als Jo maar fatsoenlijk voor den dag komt... en Elske ook...
Het was voor Janna altijd een bittere bijgedachte, dat ‘Elske ook’; niet omdat ze het kleintje niet gunde wat ze voor haar deed, maar omdat het haar griefde dat haar kind nooit zijn zou wat Elske was...
De kille mist deed haar huiveren, ze sloot de deur. In de keuken was 't ook vochtig maar 't was er warm. Over strakgespannen koorden hing het natte goed dat nu op zolder niet meer droogen wou; tastend onderzocht ze wat al kon worden afgenomen om de dikke stukken wijder uit te hangen, het allerfijnste vlijde ze zorgvuldig tusschen een witten doek. Veel was het niet om dezen tijd van het jaar, voor een fijnstrijkster is het 's winters buiten armoê lijden, als de groote lui naar de stad zijn; voor haar kanten mutsen, waar veel werk aan is, willen de boerinnen niet meer betalen dan ze van ouds her gewend zijn geweest, Janna zou daar niet van kunnen bestaan, maar 's zomers als ze het werk haast niet af kon hield ze geld over. Huishuur hoefde er niet af, ze woonde in haar eigen huisje, daar had haar moeder voor gezorgd.
Nu ging ze een paar treden op naar de kamer, het lage, aan de keuken grenzende vertrek dat sedert haar ouders dood niet meer werd bewoond. Een frisch gestreept karpet dekte den withouten vloer, over het gebloemde tafelkleed lag een kunstig haakwerk en over de leuning van een rieten armstoel hing een gehaakte antimacassar; het licht van het eenige raam kaatste in de mahonyhouten linnenkast en de antieke latafel was nieuw opgeschilderd, donkerbruin over het oude eikenhout. Een voor een zette Janna de ornamentjes die daarop stonden op zij om eerst den spiegel er boven af te vegen, ook de schilderijtjes, links een bonte Jezusfiguur met een stralend hart op het hard blauwe kleed en rechts het portret van haar zuster en zwager: Marie in haar trouwjapon, haar
| |
| |
hand rustend in Evert's arm, schel plekte zijn witgeschoeide hand af op den nauwsluitenden, dichtgeknoopten jas. Ze droegen elk een takje witte bloemen.
Janna gaf niets om dit portret, dadelijk na moeders dood had ze het weggenomen uit de keuken, ze had het net zoo lief in de kast geborgen als 't niet was om Elske. Janna had er een hekel aan. Terwijl ze over de glimmend zwarte lijst wreef viel haar een zwart vlekje in 't oog, een vliegespat op het glas, juist boven de bloem in 't knoopsgat van den bruidegom en onwillekeurig was het of hij, recht voor zich uitziende, haar aankeek... trotsch op zijn bruid... Ze wendde zich af. ‘Als ik hem had gewild had ik 'm immers kunnen krijgen,’ zei ze tot zich zelve.
Haastig nam ze het stof af van de latafel, schikte de ornamentjes op hun plaats: in 't midden het moeder-Godsbeeldje met het kind, aan weêrszijden de vazen met bonte kunstbloemen, de porceleinen kandelaars, maar het leidde haar gedachte niet af. ‘Als ik gewild had...’ en bitter leefde in haar op wat ze lang had willen vergeven.
... Dat ie 'n ander nam sprak van zelf, maar m'n eige zuster dat deed ie om mijn te peste... hij heeft nooit idee op Marie gehad... Ruw schoof ze de stoelen aan kant, ratelend over de planken. ...Maar ze hebben d'r geen schik van gehad...
Zoolang hun verkeering had geduurd was Janna nooit thuisgekomen, ook niet voor de bruiloft, blij dat ze haar niet missen konden in haar minnedienst. Ze was onverschillig in dien tijd, gaf niets om thuis... in anderhalf jaar had ze haar kind niet gezien... ze gaf alleen om het vreemde kind dat ze voor den dood had weggehaald en dat met den dag bijkwam. Alleen daarvoor leefde ze haar luie, weelderige leven...
Maar toen ze terugkwam was ze bedroefd geweest omdat kleine Jo niets van haar wou weten en nou... ze zou zich dood werken voor Jo... van alles zou ze haar laten leeren, ze moest 't beter hebben dan haar moeder... alleen dat ééne...
Dit was haar kwelling. Nu Jo grooter werd voorzag
| |
| |
Janna het oogenblik dat ze zou begrijpen... dat anderen 't haar zeggen zouden... Nog wist ze niets, maar met een telkens opkomenden angst verbeidde Janna haar vraag, vaak als Jo uit school kwam trachtte ze die te lezen in haar oogen.
In Janna's leven was geen ander belang; al wat ze deed, al wat ze bezat, al wat ze bespaarde was voor haar kind. En Elske?... Elske is het kind van Marie, maar ze is toch haarst eveneel van mijn...
Janna had haar zuster nooit weêrgezien, altijd door haar kinderen aan huis gebonden was Marie niet meer in het dorp geweest en Janna had nooit verlangd haar te bezoeken. Voor 't eerst toen moeder haar van haar sterfbed had verteld en ze het pas geboren kindje in Janna's armen had gelegd, had 't haar berouwd en voelde ze hoe moedwillig ze haar wrok had gekweekt. Over het kindje gebogen had ze geschreid en de gelofte gedaan dat ze aan klein Elske zou goed maken wat ze aan de doode had te kort gedaan.
Nacht en dag moest ze het zwakke schepseltje verzorgen om het in het leven te behouden, eerst deed ze dit als een boetedoening, maar van lieverlede was die toewijding haar aan 't hart gegroeid, hield ze van Elske, zoodat de kinderen geen onderscheid merkten. Elske was een zusje voor Jo die nooit een eigen zusje hebben zou en Janna werkte harder om de kost te verdienen ook voor 't kind van Marie.
Nu spoedde ze zich voort, ze wou veel afdoen vandaag, Donderdag was haar vrije dag: morgen het rauwe stijfgoed, den heelen middag strijken en Zaterdag het andere opmaken... Jo moet nog geld beuren van verleden week, bij den notaris, ze zal er zelf wel aan denken, ze laat zich geen cent te kort doen... ze is goed bij de hand... en toch 'n lief kind voor d'r moeder en voor Elske, als 't haar zusje was kon ze d'r niet gekker meê zijn en 't kleintje weet niet beter, dat kent haar eigen broers en zuster heelemaal niet... Evert schijnt haar ook niet te missen...
| |
| |
Vroeger kwam hij dikwijls, 'n paar keer in den zomer, nou is 't al Nijmeegsche kermis en hij is d'r nóg niet geweest... 'n vader is veel onverschilliger... bij 'n vader slijt 't uit...
Den volgenden Zondag kwam hij, even na kerktijd. Elske was alleen in de keuken toen hij zoo onverwachts binnentrad; ze keek hem vreemd aan, liep toen hard weg om Janna te roepen. Evert Proon liet haar gaan, straks zou ze wel bijkomen; hij vond haar groot geworden, al zoo'n jufferke...
Nu keek hij rond in de keuken, alles nog hetzelfde, de muren of ze pas gewit waren, de tafel wit geschuurd en 't fornuis gitzwart; hij wist precies hoe oud het al was, twee jaar ouder dan het zijne dat ruw was en rossig... geen smetje op den spiegel en de gordijnen strak in de plooien... hij herkende de portretjes aan den wand, Janna's vader en moeder, erg verbleekt waren ze... toen dacht hij aan het zijne met Marie dat nu in de kamer hing ‘om de wasem’ had Janna gezegd... en hij dacht aan alles wat hij hier had beleefd.
‘Kijk, da's in lang niet gebeurd,’ zei Janna hem te gemoet gaande en over haar wasbleeke gezichtje kwam een glans van vreugd die het verjongde.
Even verlegen, als bedremmeld door haar plotseling binnenkomen nam hij de hand aan die ze hem toestak: dit ongewone ontging Janna niet. ‘Had je een standje verwacht?’ vroeg ze lachend, ‘omdat je in zoo lang niet hier bent geweest? Je zou geld geven om je te zien’ en voor hem een stoel bij de tafel schuivend vroeg ze hoe 't hem ging.
‘Mijn goed, Janna’, antwoordde hij staan blijvend als in gedachte.
‘En de kinderen?’
‘Ook goed, dank je, maar we hebben een groot verlies geleje.’
‘Waarmeê?’
‘Moeder is dood.’
‘Dood? En ik heb niet eens geweten dat ze ziek was.’
| |
| |
‘Ze is niet ziek geweest, ze mekeerde niks. Verleje Maandag is 't gebeurd, Maandagmorgen. De kinder waren op school, de knecht was 't werk ophale bij de klante en ik was thuis, ik zat boven op de werkplaats. Toen ik om elf uur beneden kwam voor de koffie had ik er nog geen erg in dat ze zoo stil zat, maar d'r stond geen koffie op tafel. Moeder was al dood, ze zat dood op den stoel met 't naaiwerk nog in de hand.’
In gespannen aandacht had Janna zijn verhaal gevolgd, meêvoelend zijn schrik, zijn verbijstering. ‘Ik kan 't haast niet gelooven, Evert’, zei ze zacht om hem niet te storen.
‘Ze had 's morgens de heele boel nog aan kant gemaakt, 't ontbijt, de bedden, alles, ze mekeerde niks, had over niks geklaagd’, en toen met een diepen zucht: ‘Zoo in eens d'r uit, zonder communie, de pastoor kon d'r niks meê beginne, ze was dood.’
Strak staarde Janna hem aan; er volgde niets meer, Evert had uitverteld en wachtte op haar deelneming. Maar er was geen medelijden voor die doode in haar hart, veeleer een booze vreugd... ze had die vrouw gehaat. Geen ander had haar zoo gesmaad toen ze als een verlorene thuis was gekomen, niemand had haar zoo fel verweten dat ze Evert ontrouw was geweest... Nu had ze haar straf, ze was gestorven zonder communie.
Toch sprak ze na een oogenblik toen Evert bleef zwijgen: ‘'t Is 'n heele slag voor je.’
Weêr noodigde ze hem te gaan zitten. ‘Dank je’, zei hij even afgetrokken als zooeven.
Achter Janna, zich vasthoudend aan moeder's rok, stond Elske. Ze had het verhaal gevolgd en begrepen, ze was er bang door geworden. Vader's stem klonk zoo ongewoon en Elske hoorde haast nooit een mannestem in moeder's huis. Nu hij had opgehouden te spreken gluurde ze langs Janna heen om hem te zien. Evert zag haar niet, hij tuurde naar buiten.
In breede vlagen zag hij den regen voorbij stuiven als witte wolken tegen de boomen in het dal, nauwelijks onder- | |
| |
scheidde hij de huizen, er was niemand op den hollen weg; met klokkend gedruisch gudste het water in den regenton naast het venster.
Janna schikte twee kopjes op een klein verlakt blaadje, zette een melkkan en een suikerpot er naast. Het water op het petroleumstel begon te suizen, toen het kookte schonk ze de koffie op, draaide ze de vlammen omlaag. Weêr dacht Evert aan den tijd toen hij dit haar moeder had zien doen en deze zat, waar Janna nu haar plaats had ingenomen. Zij deed alles in vlug bewegen met een ongewone veêrkracht in haar gang en iets opzettelijks in haar ijver, bijna als toen ze tweede-meisje in haar deftigen dienst, het tulle mutsje gespeld had op de gekuifde haren en ze met haar geborduurde schortje pronkte over de zwarte japon... toen ze liefst niet denken wou aan de schoenmakershand, die ze versmaadde om zijn bruine vingers.
Ze gunde zich geen tijd tot rustig zitten; nadat ze de kopjes had volgeschonken en Evert het zijne had overgereikt keerde ze zich weêr naar het fornuis, lichtte er een kleine plaat af en stak de sparappels aan die ze er in had gelegd eer ze naar de kerk ging; knetterend vlamden ze op.
Stil had Elske dit alles gadegeslagen, pas toen het vuur bezorgd was dacht Janna aan het kind. ‘Heb je vader al g'n dag gezegd?’ vroeg ze.
Schuw drukte Elske zich tegen haar aan. ‘Toe gauw’, beval Janna en haar bij de hand nemend bracht ze haar bij Evert.
Elske liet zich door hem op den schoot nemen, maar toen hij haar kussen wilde dook ze inéén als een bang vogeltje, ze verroerde zich niet, durfde haar handje niet terugtrekken... maar tegelijk merkte ze op dat vader's vingertoppen bruin waren, voelde ze de harde plekken in zijn hand.
‘Ken je vader niet meer?’ vroeg hij zoo zacht, zoo vleiend dat 't Janna zéér deed.
Elske schudde van neen.
| |
| |
‘Ik had gedacht haar 's meê te nemen,’ zei Evert, ‘na haar zusje en broertjes.’
Elske keek Janna aan met bezorgde oogen, haar mondje trilde.
‘Dat kan niet om de school, ze is al zes geweest, nou moet ze.’
‘Da's waar ook, ze moet na school’, en haar streelend: ‘Vin je 't er prettig, Elske?’
Met een zucht van verlichting knikte ze, toen plotseling verhelderend: ‘En ik heb een nieuwen mantel met een kap!’
Wip sprong ze van vader's knie, een oogenblik later stond ze voor hem zooals ze gisteren naar school was gegaan; de mantel reikte een eind over haar jurkje, de kap spitste omhoog, weêr sprongen de krulletjes er uit. Evert lachte en Elske lachte meê, haar schuwheid was voorbij, nu ze hem vroolijk zag kende ze vader wel.
‘Zou je d'r niet graag een paar stevige stappers bij hebben?’ vroeg hij.
‘Ikke wel’, zei Elske.
‘Vader heeft ze voor je meêgebracht, net as de laatste, maar weêr een steek grooter, krijg ze zelf maar, in dat pak bij de deur.’
Elske sprong er heen: ‘En pruimen ook!’ riep ze glurend in de mand die er naast stond. Ze mocht helpen uitpakken, vond twee kleine glimmend zwarte knooplaarsjes en twee groote.
‘Eigen werk, natuurlijk’, zei Evert toen hij deze Janna aanbood, ‘je kunt er op aan dat ze sterk zijn.’
Janna veegde haar handen af, nam ze aan of ze breekbaar waren en bekeek ze met den kennersblik van eene die bij het vak is opgegroeid. ‘Prachtig werk’, roemde ze, ‘zulk fijn spul heb je bij vader nooit onder handen gehad.’
‘Dit is chroom’, legde hij uit, ‘dat kenden we toen nog niet.’
Er was een blosje gekomen op Janna's wangen en hem blij in de oogen ziende dankte ze hem. Evert had
| |
| |
schik in haar bewondering: ‘Dit leer verwerk ik veel tegenwoordig, 't is soepel en toch deugdzaam’; en terwijl Janna Elske's laarsjes nu ook onderzocht, vertelde hij van zijn deftige klanten die bij hem kwamen al had hij geen mooien winkel, veel lastige voeten, die geen koopschoenen velen kunnen.
‘Da's ander werk as hier voor de boeren, daar zul je meer aan verdienen.’
‘Nou, eigelijk niet genoeg, ik moet met het koopgoed concurreeren, maar toch veel meer dan jou vader vroeger. Ik werk ook geregeld voor meneer Stein, reperaties zie je, meneer Stein heeft al meê de grootste schoenezaak in Utrecht.’
Zoo pratend had hij Elske op zijn stoel gebeurd; hij trok haar zelf de laarsjes aan, streek het leer glad om het teere enkeltje, haakte de knoopjes door de knoopsgaten. Elske keek aandachtig naar zijn handen, naar zijn hoofd; toen hij klaar was en: ‘wat krijgt vader nou?’ vroeg, stak ze hem gewillig haar mondje toe.
‘Jo zal ze mooi vinden!’ juichte ze, fier stappend door de keuken. Ze dacht er niet aan dat Jo jaloersch zou kunnen zijn, daaraan dacht Janna alleen.
Jo was nog niet thuis, ze ging uit de kerk dikwijls meê met Mieke Spronken; misschien wachtte ze om den regen, maar vóór etenstijd zou ze zeker thuiskomen.
Het werd nu echt gezellig, vond Evert, de warmte van 't fornuis deed hem goed; hij vermeidde zich in de geur van het vleesch dat Janna deed sissen in de pan. Toen ze hem wees op den witten walm die zich verspreidde en hem voorstelde in de kamer te gaan zitten sloeg hij dit af, veel liever zag hij Janna bezig. Nu zette ze zich tegenover hem om nog wat aardappels bij te schillen, hij keek hoe ze die behendig rond wentelde, dan neêrplofte in 't water terwijl ze hem nog eens weêr liet vertellen van zijn moeders dood en van de begrafenis.
‘Ik begrijp niet dat je er niks van hebt laten weten, Evert.’
‘Ik had geen hoofd om te schrijven en ook geen tijd;
| |
| |
ik had 't Merietje wel kunnen laten doen maar ik wou 't je liever zelf komen zeggen’... even wachtte hij... ‘'t Is zoo'n slag, moeder dee nog alles, ik hoefde nergens na om te zien en nou... ik kan zoo niet blijven zitten.’
‘Marietje is nog te jong’, zei Janna, opstaande om naar het vuur te kijken.
‘Pas tien jaar, ze mot den heelen winter nog na school, er zal iets motte gebeure.’
Onrustig zag hij om naar Elske die in den versten hoek verdiept scheen in haar spel, druk bedrijvig, als hoorde ze niets van wat er gesproken werd, maar nu Janna niet antwoordde kwam ze bij de tafel en zei als sprak 't van zelf: ‘Vader mot maar bij ons komme wone...’
Janna beknorde haar om haar vuile handjes. ‘Vader heeft ook vuile vingers’, gaf ze terug.
‘Heb je dat al gezien?’ vroeg Evert en Janna plaagde: ‘Wat zegt moeder dat jij bent?’
‘Een els is een klein spits ding, maar dat ben ikke niet,’ en lachend vlood ze heen, vader uitdagend haar te pakken, hij liep haar niet na.
Nu sprak Janna van den slechten zomer, die voor alle menschen schadelijk was geweest, van de menschen in het dorp, ze vertelde kleine gebeurtenissen waar hij belang in stelde, telkens een nieuw onderwerp zoekend, toch voelend dat Evert dacht aan andere dingen. Zijn afgetrokken vóór zich kijken beklemde haar, ze verlangde dat Jo thuis kwam, ging de kamer uit, opende de voordeur, keek uit op den weg; de regen sloeg haar in 't gezicht. Toen ze weêrkwam in de keuken stond Evert met haar moeders portret in de hand, zonder op te zien zei hij: ‘Janna, ik wou Elske weêr thuis hebben.’
Nu troffen haar die woorden als een slag, straks was 't geweest of hij 't niet ernstig meende; maar nu flitste 't in haar op dat hij gekomen was om haar te zeggen... dat hij ging trouwen. Ze vermande zich: ‘Je kunt haar meênemen, natuurlijk, maar 't zal me erg spijten.’
‘En 't zal mijn nog veel meer spijten om het kind,’
| |
| |
toen zich tot haar keerend: ‘Zeg Janna, zou jij ook niet bij me thuis willen komen?’
Janna's hart bonsde, 't benam haar den adem. Toch had Evert zijn vraag gedaan zonder ontroering en toen ze niet terstond antwoordde, zeide hij: ‘Je begrijpt wel dat 't voor mijn een ui:komst wezen zou en ook voor de kinderen, je bent al een moeder voor het kleinste en je zou 't voor mijn drie anderen ook wezen.’
‘Ik heb zelf een kind waar ik voor werken moet’, sprak Janna luider dan ze zelf wilde.
‘Daar zal ik dan ook de kost voor verdienen, er zal geen verschil zijn, dat beloof ik je.’
Met groote oogen vol vreugde zag Janna hem aan. ‘Geen verschil? Zul jij vader voor haar zijn?’
Evert aarzelde.
‘Ik meen, Evert, of je haar je naam zou willen geven?’
Weêr zag hij om naar Elske, hij antwoordde niet, maar Janna in haar drang tot spreken stoorde zich niet aan het kind: ‘Als ik een moeder wezen wil voor jou vier, zou jij dan voor dit ééne’... Te vergeefs zocht ze zijn blik.
‘Nee Janna, da's te veel’, zei hij zacht.
Janna's hoofd gloeide. ‘Ga eens kijken of Jo komt’, beval ze Elske die weêr stil in haar hoekje speelde en nu langzaam gehoorzaamde.
‘Ik wil er wel voor werken, ze zal het goed hebben en jij ook’, beloofde Evert, ‘maar da's te veel gevraagd.’
‘Te veel? 't Is niks voor jou, een woord aan den burgemeester, da's alles. Niemand anders hoeft 't te weten, het kind zelf heeft er geen besef van en als ze te gelijk met haar moeder een anderen naam krijgt gaat 't immers ongemerkt.’
Plotseling zweeg ze, daar was Jo: verrassing in haar groote donkere oogen, blijdschap in haar stem: ‘Oom Evert! Als ik dàt had geweten!’ Toen tot Elske: ‘Kende je vader nog?’
Die vraag prikkelde Janna, ze wilde dat Jo een goeden indruk maken zou.
‘Haast niet,’ antwoordde Elske en toen heel beslist:
| |
| |
‘En ik wil niet met hem meê as moeder niet meêgaat en jij ook.’
Jo lachte, ze merkte niets van de spanning om haar heen. ‘Vader wil je niet eens hebben’, plaagde ze en Elske vangend in haar armen: ‘Hij krijgt je niet, hoor oome, wij houden haar vast.’
Het kleintje vlijde haar hoofdje aan Jo's schouder, Jo kuste haar. ‘We kunnen haar niet missen, hè moeder?’
Toen nam ze haar meê om haar natte parapluie in het waschhok te brengen en naar boven om drooge schoenen aan te doen.
Evert was een antwoord schuldig, hij wilde spreken maar Janna voorkwam hem: ‘Ik weet wel waar je aan denkt, maar daar hoef je niet bang voor te zijn; niemand heeft ooit geweten wie Jo's vader is, alleen moeder en jij.’
‘En hij zelf’, wierp Evert haar toe.
'n Schampere lach voer over haar gelaat: ‘Ik geloof dat hij 't zelf niet meer weet; eerst meed hij mij als hij hier kwam, nou niet meer. Hij is getrouwd met een fijne dame en hij heeft kinderen... as ie me tegenkomt loopt ie me voorbij of ie me niet kent.’
Evert haalde de schouders op, ze begreep niet waarom.
‘En jij doet er niemand te kort meê; toen Johanna geboren werd was je toch nog vrij.’
Nu gleed er een bittere trek om zijn mond: ‘Zeker was ik vrij toen jou kind geboren werd en ik zou niemand te kort doen, maar jij hebt wél iemand te kort gedaan, jij was niet vrij toen... toen...’
Doodsbleek, nu met neêrgeslagen oogen stond Janna: ‘Ik weet 't wel, ik heb groot gezondigd, maar, Evert, ik was zoo jong en... ik heb er voor geboet zooveel ik kon. Toen moeder jou kind meê thuis bracht heb ik 't in mijn armen genomen en ik heb de gelofte gedaan, dat ik aan dat arme schaap zou goedmaken wat ik had misdaan: ik heb er nacht en dag voor gezorgd en ik heb er later hard voor gewerkt.’
‘Gewerkt? Heb je mijn dan wat wijs gemaakt? Hoe dikwijls heb ik je geld willen geven voor Elske, maar
| |
| |
altijd heb je gezegd dat 't niet hoefde, dat moeder daar bij haar dood voor had gezorgd. Ik had dat kunnen navragen maar ik vond 't onbescheiden omdat 't jelui geld was, van jou en van mijn kinderen. Je hebt me dus voorgelogen?’
‘Niet gelogen Evert; op 't laatst toen moeder voelde dat ze sterven ging tobde ze d'r over dat jij natuurlijk een andere vrouw zoudt zoeken en dat zoo'n vreemde... Elske was toen nog klein en 't was een zwak kindje, dat weet je wel. Toen heeft ze beschreven dat ik het huis zou hebben en jij het land, dan kon ik net zoo blijven zitten; en ik heb haar weêr moeten beloven, dat ik altijd goed zou zijn voor Elske; daarop is moeder gerust gestorven.’
Nu eerst welden er tranen in Janna's oogen, Evert zag ze niet maar hij hoorde dat ze moeilijk sprak; zoo had ze ook gesproken op den avond toen ze haar schuld bekende. Was het daardoor dat hem die avond nu weêr voor den geest kwam en dat in hem ontwaakte wat hij lang dood had gewaand? Maar hij drong 't terug: ‘Ik had er liever zelf voor gewerkt’, zei hij.
Wreed klonken die woorden, Janna's hart kromp er van ineen en bang voor wat volgen zou liet ze hem alleen.
Toen bezon hij zich, 't berouwde hem en tegelijk beving hem een vreemde gewaarwording; meer dan spijt, inniger dan medelijden. Straks toen hij Janna gevraagd had zijn vrouw te worden verwachtte hij dat ze dadelijk zou toestemmen en dat ze daarna alles kalm zouden bespreken; hij had haar willen verrassen met de mededeeling, dat hij haar vaders land heel duur had verkocht en haar willen plagen, dat ze er geen schade bij zou lijden als ze hem trouwde, want dat ze van dat geld samen een winkel konden beginnen, een mooien winkel, maar ze had hem niet laten uitspreken, ze had het onmogelijke van hem geëischt... hij het kind van dien andere erkennen als het zijne... het kind van den man dien hij had gevloekt.
...Is 't niet genoeg dat ik haar in mijn huis wil nemen, voor haar wil werken... maar ik had 't anders
| |
| |
moeten zeggen. In mijn drift heb ik Janna beleedigd... nou schreit ze...
Angstig luisterde hij, verlangde hij... hij wou haar troosten, haar meênemen, nu niet om de kinderen, maar om zich zelf... net als vroeger... het laaide in hem op, 't ging als vuur door zijn leden.
De kinderen kwamen tegelijk met Janna terug. Ze spreidde een servet over de tafel, Jo nam vier borden uit de kast. ‘Oom bij het raam, he moeder, tegenover u?’ vroeg ze en toen Janna een flesch bier op tafel zette, plaatste Jo de glazen voor Evert en Janna's bord. Elske haalde de pruimen te voorschijn, ze mocht die helpen schikken op een schaal en keek toe hoe Janna die neêrzette midden op den disch.
Pas gezeten vertelde Jo van haar vriendin en van de kerk, toen op eens zich herinnerend zei ze: ‘Moeder, we krijgen weêr aardappels van Mevrouw, de baas heeft 't gezegd.’
Een diepe blos kleurde Janna's wangen: ‘Mevrouw’ was de dame bij wie ze had gediend, die haar had meêgenomen naar Amsterdam en die haar nu ieder jaar van aardappels voorzag... de rijke vrouw, die ook meende te kunnen goed maken wat ze bejammerde.
Janna antwoordde kort af en Evert hield zich of hij niets begreep. Ook zij had er liever hard voor gewerkt, maar ze durfde de weldaad niet afslaan omdat ze aan mevrouw met al haar logé's 's zomers haar beste klant had.
Nu sneed ze het vleesch, deelde het uit met milde hand, wel wetend dat er zóo voor morgen niets overschoot; voor zich zelve nam ze weinig, ze voelde dat het slikken haar pijn deed.
Elske was woelig, gunde zich geen tijd om te eten; nu ze haar schroom had overwonnen werd ze stout. Janna had haar al een paar keer terecht gewezen en Jo reikte haar telkens een hapje toe, bang dat ze anders niet klaar zou komen. Evert hield de oogen niet van de kinderen af om Janna's blik te ontwijken, toch zag hij hoe traag haar vork op en neêr ging.
| |
| |
Toen Elske's bord leeg was keek ze met een ondeugend lonkje naar vader, ze stak haar hand uit naar de pruimen, raakte die even aan. ‘Handjes thuis’, vermaande Janna.
‘Alleen maar om te wijzen’, zei Elske leuk en tegelijk gooide Jo haar twee pruimen toe. Klets! sloeg Janna's hand op de hare. Jo verbeet zich, maar Elske snikte 't uit. Evert keek voor zich, niet omdat hij zich ergerde aan dien slag, ‘het ongehoorzame kind moet voelen’, was ook zijn beginsel, maar het deed hem zeer dat Jo gestraft werd voor Elske. Hij durfde het schreiende kind niet troosten.
Janna deed dit ook niet, ze gelastte Jo de vuile borden weg te nemen en vier schoteltjes te geven voor de pruimen. Elske droogde zelf haar tranen af en lachte weêr toen moeder zes donkerblauwe kwetsen stapelde op haar schoteltje, ze schutte 't met beide handjes, bezorgd dat ze zouden wegrollen.
Na 't eten speelde Evert met de kinderen; tegen zeven uur, toen Jo Elske naar bed zou brengen stond hij op. ‘Ik moet nog naar van Oven,’ zei hij, zijn hoed opnemend, en tot Elske die hem goeden nacht wenschte: ‘Zul je klaar zijn als vader je komt halen morgen?’
‘Als je me ook weer thuis brengt’, was haar antwoord.
‘Van Oven heeft het land van me gekocht’, zei Evert, toen de kinderen boven waren. Onder andere omstandigheden zou die mededeeling Janna hebben getroffen, nu liet alles haar onverschillig. ‘Vader had altijd plan er een huis op te bouwen, de grond is slecht’, zei ze met een blanke stem.
‘Maar als bouwgrond heeft ie z'n waarde, vlak aan den straatweg is niks meer te koop; van Oven heeft 'm duur betaald.’
Janna scheen er verder geen belang in te stellen. Na een oogenblik zwijgens zei Evert: ‘Dan kom ik morgen vóor den middag om Elske te halen, is dat goed?’
Janna knikte van ja.
‘En wil jij dan...’ Hij kwam niet verder, Janna
| |
| |
bracht de hand voor de oogen, snikte even, maar schreide niet. Toen hij niet uitsprak zeide ze: ‘Ik zal haar om elf uur op den tram zetten, de conducteur zal wel op haar letten en ik zal hem het kistje meêgeven met haar kleêren, dan hoef je zelf niet hierheen te komen.’
‘Hoef ik niet?’ herhaalde hij.
Ze schudde het hoofd. Evert kwam heel dicht bij haar: ‘Ik beloof je Janna, dat je 't goed bij me zult hebben, ik wil je alles vergelden wat je voor Elske hebt gedaan.’
‘En dat andere?’
‘Nee, dat niet.’
Toen Janna zich van hem afkeerde voelde ze zijn hand op haar schouder, ze schokte die van zich af. Het bloed steeg Evert naar het hoofd. ‘Janna,’ fluisterde hij, zich tot haar overbuigend, haar leest omvattend.
‘Ga heen!’ heftig verweerde ze zich en de deur openrukkend ging hij.
Jo vond haar moeder met het hoofd in de handen, hartstochtelijk schreiend.
‘Moet ze weg?’ vroeg ze en Janna stemde toe.
Moeizaam liep Evert, met zwaren gang. Langs den hellenden weg had de regen gestroomd, er waren diepe voren in gespoeld; tusschen de druipende boomen spreidden kleine lampjes van afstand tot afstand hun spaarzaam licht, nauwelijks voldoende om de oneffenheden van het pad te onderscheiden, maar hoog in den diepblauwen hemel flonkerden sterren.
Met gebogen hoofd klom hij voort, nog joeg het bloed door zijn aderen, bonsde 't in zijn hoofd.
...Ik hoef niet wêer te komen...als Elske hier weg is en het land verkocht dan hoeft 't niet meer... nooit meer... nog hoorde hij 't Janna zeggen, zag hij haar staan... en hij zag Jo's lachende oogen... net haar moeder in dien tijd...
...Aan dien tijd moet ik niet meer denken, 't maakt me beroerd...
| |
| |
Met sterk willen zette hij 't van zich af. Toen stelde hij zich voor hoe het zijn zou, Elske bij hem thuis met Marie en de jongens... al bij 't leven van grootmoeder zorgden ze elk voor zich zelf en nu nog veel erger... Ze zullen zich niet om haar bekommeren... arm Elske, 't zal zijn of ze nu pas haar moeder verliest... en haar zusje...
...Maar dan hoeft Janna d'r niet meer voor te werken, zich niet af te slooven...
...Toch nog 'n knappe vrouw, zoo ree en zoo helder... ze zou flink zijn voor 'n zaak en voor de kinderen... de kinderen kennen tante Janna niet, ze gaat nooit uit... geen vrouw zou zooveel hart voor ze hebben as Marie's eigen zuster...
...Marie dacht altijd dat ik meer om Janna had gegeven dan om haar...
Weer moest hij zich dwingen iets weg te denken en als een prikkel tot ergenis kwelde hij zich met Janna's aalmoes van de Mevrouw.
...Dat heb je in zoo'n dorp, ze weten alles van je, ze gooien 't je voor de voeten...
De weg werd minder steil, eindelijk rechts om, de straatweg naar van Oven. Hij ademde ruimer, nu eerst zag hij de sterren aan de lucht. In de huizen was hier en daar een venster verlicht, de meeste herkende hij, er waren maar enkele nieuwe bijgebouwd. Rondom een doodsche stilte, diep zwart scheen het vlakke land. Het loopen deed hem goed. Een eind verder, bij 't krommen van den weg trof hem een lichtgloed tegen den donkeren hemel, hij herinnerde zich dat hij dien vroeger ook had gezien, het schijnsel dat uitstraalde van de stad, maar het was nooit zoo fel... Nijmeegsche kermis... herinnerde hij zich. Nijmeegsche kermis... stelde hij zich voor, zooals hij die had mêegevierd... met 'n heele troep jongens en meisjes uit het dorp van het eene café in het andere... overal muziek, overal vol... toch dansen... dan vroeg in den morgen terug naar Beek, niet allemaal... hij wel, hij had er 't werk nooit om verzuimd... Den laatsten keer ging hij vroeger dan de anderen... om Janna... dat had hij
| |
| |
moeten beloven... ze was pas zeventien... vrouw Vlier wou haar eerst niet meêgeven maar de baas vertrouwde hem .. Nu kwam uit de nachtelijke stilte een onbestemd geluid van joelende menschen en tromgebons... straks zou hij er in zijn... als een vreemde. Maar als hij 'n kennis tegenkwam... waarom niet... hij was immers vrij... In Utrecht dacht hij er niet aan, zes jaar had hij eenzaam geleefd, hard werken en nooit uitgaan... in geen zes jaar naar 'n vrouw omgezien... waarom zou hij 't er niet eens van nemen... ze doen 't toch allemaal... Eerst het geld halen bij van Oven... hij versnelde zijn tred.
Grooter, breeder dan de meeste huizen aan den straatweg was de welgedane woning van Geert van Oven; toen Evert aanschelde opende de baas zelf de voordeur, hij was alleen thuis met zijn vrouw, al het jonge volk was naar de stad.
Helder brandde de hanglamp boven de tafel in het pronkvertrek waar Evert werd binnengelaten, het bont gebloemde behang, de glanzende meubels en de kachelwarmte maakten op hem een indruk van weelde, van behagelijkheid. Voor vrouw van Oven stond een blad met goud omrand servies en op haar strakken zwarten boezem rustte een kostbaar gouden kruis.
Op het noodigen van den baas schoof Evert een stoel bij, de vrouw schonk een kop koffie voor hem in en na een paar beleefdheidsvragen over en weer zei van Oven: ‘We hadde je verlèje week al verwacht, het geld leit voor je klaar.’ Uit de mahoniehouten linnenkast nam hij een zakje dat stevig was dichtgebonden. Langzaam wikkelde hij het koordje af, liet tien rijksdaalders er uit glijden en haalde van heel onder uit een bundeltje papier, zorgvuldig ze gladstrijkend legde hij een voor een de gore billetten naast elkaar, telde ze Evert voor, daarna schikte hij het zilver in twee rijen van vijf. Evert legde de quitantie er naast. 't Is krek tweemaal zooveul as Jan Vlier d'r veur het betaold’, sprak Geert, met een zucht zijn schat overziende. Evert verzamelde het geld en toen hij 't had geborgen
| |
| |
zei de boer met een zoet-zuur lachje: ‘Nou jong, nou ku'je goan kermis houe.’ Over haar bril heen keek de vrouw Evert scherp aan. ‘Het benne de centen van z'n kiender’, vermaande ze, ‘hij dee bèter met veur dat geld 'n neie vrouw te koope.’
‘En niet nao de kermis, de vrouw het geliek’, en met een knipoogje naar Evert: ‘'t Is gevaorlijk in 't gedrang met zooveul geld op zak.’ Evert glimlachte, een onwaar lachje, hij nam zijn hoed op, hij wou gaan.
‘Nog niet, eerst de koop beklinke’, zei Geert twee glaasjes en een flesch op tafel zettend.
‘Nee, dankje’, Evert legde de hand op het glas om te toonen dat hij 't meende.
Geert hield aan toen Evert bleef weigeren: ‘Durf je niet? Mo'je misschien nog terug nao Janna?’
‘Nee.’
‘Was dat niks voor je?’
‘Hij kan wel wat bèters kriege as zo'n deern met 'n kiend’, zei de vrouw bits.
Evert popelde: ‘As u wat beters voor me weet, dan hou ik me gerekemedeerd.’
Van Oven wilde nog iets zeggen maar Evert voorkwam hem. ‘Ik moet gaan, 't wordt anders te laat, nog wél bedankt’, en met een koelen groet nam hij afscheid.
Toen hij uit het gezellige vertrek buiten kwam leek 't hem veel donkerder dan te voren, nauwelijks onderscheidde hij het pad voor het huis, het lage hek; eerst op den straatweg wist hij aan den lichtgloed tegen de lucht hoe hij gaan moest.
Op het plein, even buiten de stad waren de spellen opgebouwd, de tobogan en het hippodroom; in het schelle licht van flikkerende gaspitten zag Evert een dichten drom van menschen die zich vergaapten aan de bonte voorhangsels der tenten, schrikwekkende of aandoenlijke tafreelen op flodderend doek. Oogenschijnlijk kalm, trots de schetterende muziek en het lokkende geroep van clowns en fraai gedoschte vrouwen, schuifelden ze voort; op het ongepla- | |
| |
veide plein kleefden hun voeten in den drassigen grond.
Evert bleef op den straatweg, zag alles in 't voorbijgaan. Veel minder vroolijk dan hij 't zich had voorgesteld... 't Is nog vroeg, de echte kermispret begint pas later... en die dooie comedie hier vooraan... 't zal in de stad gezelliger zijn...
Hij had gelijk, door de opdringende volte liep hij tegen den stroom in; duwend, schreeuwend baanden hossende troepen zich den weg tusschen de gearmd gaande paren die niet wijken wilden; boven het stemmenrumoer gierde telkens het snerpende geluid van houten blaaspijpjes en mirlitons. In de carousels op het Bosch dreinden de draaiorgels begeleid door het bonzen van den trom en het grinzen der bekkens. Evert zag over de hoofden heen het geschitter van zilveren lovers op fel rood doek van wapperende franjes in lange festoenen die mêe draaiden met het linnen dak, hij rook den walm van vet gebak. ...Alles nog als vroeger... toen deed hij mêe.
Nu kon hij niet... Vast de hand drukkend op den zak waarin hij het geld had geborgen wrong hij zich door 't gedrang... ‘Het benne de cente van z'n kinderen’, zei het oude mensch, of ze me niet vertrouwde... ze hoeft niet bang te zijn, ik zal ze in veiligheid brengen die centen en nog meer... ook die deern met haar kind.
Eindelijk, in de stilte van een zijstraat week zijn bezorgdheid en in het Volkslogement vond hij rust.
Al bijtijds was Elske klaar; in haar zondagsche jurkje, een blauw kastoren hoedje op het pas gekapte hoofd stond ze haar boterham te eten. Het moest nog wel een half uur duren eer moeder haar zou wegbrengen, maar toch hield ze haar mantel al over den arm.
‘Ik ben niks bang alleen in de trem’, blufte ze tegen Jo om zich zelve moed in te spreken, ‘moeder zegt dat ik met vader na de kermis mag.’
Dat ze voor goed wegging had Janna haar niet willen zeggen.
‘Kijk, daar komt vader aan!’ riep Elske verrast, ze
| |
| |
vloog hem te gemoet. Jo bleef staan voor de deur, ze zag hoe Evert Elske optilde, haar kuste... samen keerden ze terug.
‘Dag oom!’
‘Zeg maar vader’, zei hij zoo luid dat Janna het binnen hoorde.
Het gloeide in haar op... ze zag hem de keuken in komen... hij was wêer als vroeger toen hij haar nog niets te vergeven had. |
|
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd