Onze Eeuw. Jaargang 9

[p. 452]

Verzen
Door Joh^a. Snellen.

Nu weven als in teere toekomstdroomen
vóór de dof purpren staat'ge huizenrij
een roodend gouden sluier de iepeboomen,
tooiend de gracht in lichte feestkleedij.
Nu is de Lentë eindelijk gekomen!
Der kindren blonde haren wappren blij
in wind en zonneglans; en fijne aromen
vervullen djle lucht in dit getij.

Maar met een blauwen nevel is omtogen
- een waas, alsof een waan ons heeft bedrogen -
het Rijksmuseum, als in schemering.
Wij kunnen nauw gelooven 't schoone heden:
Tot weemoed is getemperd in de steden
wat buiten is een blijde jubeling.

April 1909.

[p. 453]

Vox poësis.

 

Ik heb gehoord een stemme, klaar en diep

 

uit verre verte en toch heel dichtebij.

 

Toen ik haar eenmaal hoorde, was het mij,

 

of ze altijd meer en altijd luider riep;

 

alsof ik lang in donkre droomen sliep

 

en was gewekt door wondre melodij;

 

of 'k uit bang kamerduister, eindlijk vrij

 

in zonnig land, vol zomerblijheid liep.

 

 

 

Ik luisterdë - als naar een sprookje 't kind.

 

Daarna gemoettk haar op al mijn wegen:

 

Zij klonk mit woud en zee en hemel tegen,

 

uit klagend loof en 't weenen van den wind.

 

‘Volg mij, die gveral - of nergens vindt,’

 

zoo sprak die Stem. Allndre stemmen zwegen.