Onze Eeuw. Jaargang 6

[p. 206]

Verzen
Door U.E.V.

De zon vroeg voor haar gouden schijn
Doortocht door 't grauwe wolkgordijn
Om de aarde te gaan kleuren:
De daken rood, groen het geboomt....
O 't licht, dat over de aarde stroomt
Door de open wolkedeuren!

Ik wou, dat ik die weelde kon
Verklanken, of verbeelden kon
In verzen of in verven,
De zilvren vreugd van 't watervlak,
Waar 't zonlicht nederviel en brak
In duizend vlammenscherven.

Ai ziet, hoe langs den waterbaan
De vlammetjes te branden staan,
Door 't zonnevuur getroffen!
Hoe 't spettert, spuit en openspat,
Hoe overal op 't waterpad
De lichtjes staan te ploffen!

[p. 207]

 

Hoe zegge ik dat? Hoe zoude ik U

 

Mijn vreugde, immer woordenschuw,

 

In woorden wedergeven?

 

Hoe ook, met felle spikkeling

 

Van verf, die kleurenflikkering

 

Op hout of doek doen leven?

 

 

 

Ga, waar de zon op 't water breekt

 

En 't wondre vreugdevuur ontsteekt,

 

Dat koel is in zijn blaken,

 

Dat brandt, waar 't zich in 't water stort....

 

Indien ge dan niet blijde wordt,

 

Kan ik het u niet maken.

[p. 208]

Acaciaboschje.

 

Klein, frisch plekje

 

Groen gras in bronzen heide,

 

Teergroen boschje

 

Van lichte acacia's,

 

Omringd door donker dennenhout,

 

Hoe slaat mijn hart zoo blijde!

 

Hoe slaat mijn hart zoo lustigjes,

 

Zoo jolig en zoo dwaas!

 

 

 

Bén ik een kind?

 

Mijn jeugd moest lang voorbij zijn,

 

Mat ik mijn ouderdom

 

Naar mijner jaren tal.

 

Bij grijzend haar,

 

Hoe kan het hart zoo blij zijn

 

Met zulk een kleinigheid,

 

Een niets, een niemendal?

 

 

 

Lief, klein boschje

 

Van jong acacialoover,

 

Lief, blij weitje,

 

Omringd door sombre hei!

 

Hoe wordt mijn hart zoo stil, zoo blij,

 

Zoo dwaas-gelukkig over

 

Een boschje groene acacia's

 

Een kleine, groene wei!