Ontmoeting. Jaargang 17

[p. 11]

Arnold van Dijk

Wintergids, de bleekborstige
en zeer berooide hoogdraver,
treedt binnen dus
De gezinnen zwijgen.

Beide handen, die beiden
intelligentie en hoogmoed verraden
strijken neer als schaduw
om de schouders der vaders.

Wintergids spreekt. De kinderen
vragen niet waarom. Zij kijken
naar de schade van zijn stem
in de kamer.

De kinderen zien de schade
tussen de ouders, de winterse
afstand en durven
zelfs niet te huilen.

Wintergids, de tederbehaarde
oerwijze grootvader
gaat. Groot
is zijn geduld.